Sneeuwuil als 333e soort

Vrijdag 14 november: Het was alweer 4 dagen geleden dat ik voor het laatst een nieuwe jaarsoort gezien had. De onrust begon alweer lichtelijk toe te slaan natuurlijk. "Wanneer komt die volgende nou toch...?" Vrijdag zat ik tot 15.00u de gehele dag met m'n collega's uit het land in Zaandam om de plannen voor volgend jaar door te nemen. Een uurtje uitwaaien in Ijmuiden was (dichtbij en) nadien wel een leuke manier om de gedachten te verzetten. Alk en de kleine versie hiervan dobberden hier helaas niet rond. Een Grote Jager deed een verwoedde poging mij de weg te blokkeren, maar koos uiteindelijk zelf het hazenpad.

Zaterdag 15 november: Afgelopen woensdag was ik al wat aan filosoferen over het weekend. Het zag er niet naar uit dat zaterdag een "gunstige" zee-dag zou worden. Zondag zag er wel (vrij) veelbelovend uit! Zaterdag leek me een dag om wat "rond te hangen" en zondag moest ik in ieder geval in de buurt van of aan zee zijn. Met Steven had ik afgesproken dat "wat rond hangen" op Schiermonnikoog zou gaan plaatsvinden.  Het bosje van afgelopen zondag zou weer de vaste stek worden. Vanaf Lauwersoog namen we de boot van 06.30. Direct uit de luwte van Amsterdam hadden we al meteen flink de wind in rug, waardoor we netjes om 05.20 arriveerden... heel fijn! Het lag vrij voor de hand dat de kassa nog niet open was. Ook de bemanning was nog in geen velden of wegen te bekennen. De boot missen deden we in ieder geval niet. Goed... twee uur later stonden we op de plek en wachtten we netjes af tot de blauwstaart langs zou komen (beetje a la Vale Pijl??!!). De minuten en uren tikten in alle rust voorbij, en met die paar woorden is dit deel wel van de dag eigenlijk wel mooi beschreven.

Rond 13.00 werd Steven vanaf Texel gebeld. Het bericht was vrij kort, maar de blik in z'n ogen des te groter. Een Sneeuwuil...nu...gewoon tussen de schapen. Vanaf dat moment stuiterde ik letterlijk verder over Schiermonnikoog heen. Het zou nog 90 minuten duren voordat we met de boot terug naar Lauwersoog konden. Vanaf daar hadden we 75 minuten om in Den Helder te komen om met de boot van 16.30 naar Texel te gaan. Misten we die, dan werd het een hele donkere sneeuwuil! Nog ander half uur rustig wachten op de blauwstaart ging niet meer. Piekeren...dat was wat nog wel heel goed ging. Het schoot door me heen dat ik vorige week zondag ook op Schiermonnikoog zat, toen die Woestijntapuit ontdekt werd. Ditmaal zat ik weer vast! "Was het dan echt zo onverstandig om naar een eiland te gaan??" Steven relativeerde dit en herinnerde mij eraan dat ik door "niet" naar Vlieland te gaan een Raddes boszanger had gemist. Tja...ook daar zit een kern van waarheid in. In de tussentijd wilde ik iets nuttigs doen en belde bij een boer aan om te vragen of hij nu direct een mogelijkheid wist om eerder in Lauwersoog te komen. De boer was er niet en dus hoefde ik deze kansloze vraag gelukkig niet te stellen! De tijd kroop langzaam voorbij. Toy, Teun en Thijs waren ondertussen hard opweg naar Texel. Christian kluste in alle rust thuis verder. Eenmaal op de boot was de oversteek snel gemaakt en konden we met een noodgang naar de volgende boot toe rijden. Dat  (die noodgang) bleek echter een illusie te zijn. Een probleempje met de motor kostte de nodige minuten en zorgde ervoor dat we de boot van 16.30 uit de haven van Den Helder (zonder ons) zag wegvaren. Balen..., maar gewonnen gaven we ons niet. We namen hoe dan ook een uur later de boot om nog even een kijkje te nemen. De 3 T's hadden ondertussen vol trots gemeld dat zij 'm wel hadden (en ik niet). Zij waren alweer opweg terug, terwijl Steven en ik de oversteek nog gingen maken. Iets na 18u reden we op een donker Texel over de koningsweg alwaar twee priemende ogen ons in de verte aanstaarden. Een schaap..., een kat..., een uil??? Het was donker, de tijd drong en de boot van 19u, terug naar het vaste land, lag te wachten. Zonder resultaat en twee eiland-bezoeken verder, keerden we terug naar Amsterdam!

Zondag 16 november: Na ons eilanden-avontuur van gisteren was Kroeg-tijger Steven nog tot in de late uurtjes doorgezakt in het bruisende Amsterdamse nachtleven. Dit had wel tot gevolg dat wakker worden niet meer haalbaar bleek te zijn, waardoor Christian en ik met z'n tweeen naar Texel gingen. Zoals verwacht maakten velen de oversteek om de Sneeuwuil te gaan zoeken. Zoeken bleek nodig te zijn... want teruggevonden was ie nog niet! De eerste tientallen auto's die van de boot afkwamen verspreidden zich over het eiland om naar het vermiste beest uit te kijken. Het gaf een heel speciaal gevoel om zo zoekend rond te rijden. Ging het piekeren gisteren over "hoe kom ik zo snel mogelijk op Texel", nu ging het met name over "waar is die vervelende uil toch!" Een uur later bracht Luuk het verlossende telefoontje; de sneeuwuil was teruggevonden rond De Cocksdorp op een akker. In korte tijd stond de hele doorgaande weg vol met auto's. Ieder uur dat de boot arriveerde en de laadklep openging spuugde die weer een lading vogelaars uit. http://nl.youtube.com/watch?v=m0faXfE6fs8 Het was een gezellige boel.

Om 15u namen we de boot terug. In de tussentijd habben we over zee gekeken (ik keek naar links, terwijl iedereen rechts een Alk langs zag fladderen) en wat haventjes bezocht aan de oost-zijde. Opweg naar huis reden we vlak langs de woestijntapuit. Ondanks dat Christian tegenstribbelde vond ik het zonde om hier zomaar aan voorbij te gaan. Een verplicht bezoek aan deze mooie vogel werd aan het programma toegevoegd! Ondanks dat de vogel zich over een vrij groot deel beweegt zat ie ditmaal op exact dezelfde plek als waar ik 'm maandag had. Ditmaal was het licht stukken beter en stond er aanzienlijk minder wind. De tapuit trok zich weinig van ons aan en scharrelde in alle rust rond. De invallende duisternis leidde ons terug naar de auto en maakte zo een eind aan weer een heel bijzondere (vogel)dag.

Nog 6 weken te gaan voor 7 soorten. Voorspelbaar is het niet. Het is alleen maar gissen, wachten, kunnen en op de juiste plek zijn.