Jacob Molenaar
 ·  29 juni 2018  17:50

Bizar verhaal!

Vraagje: Betekent dit dat een hybride bergfluiter x fluiter blijkbaar wel vruchtbaar kan zijn?

Of is het mannetje wellicht toch geen hybride?

Roy Slaterus
 ·  29 juni 2018  18:41

Goede vraag! Ja, blijkbaar wel. Qua zang en uiterlijk vertoont het mannetje kenmerken van beide soorten. Maar een DNA-bevestiging dat het inderdaad een hybride is, is even goed welkom. 

Rob van Bemmelen
 ·  29 juni 2018  21:59

Erg gaaf Roy! Wordt het DNA van de kuikens ook geanalyseerd?

Roy Slaterus
 ·  29 juni 2018  22:13

Nee, helaas, die lieten geen veertje los. 

Jan Hein van Steenis
 ·  29 juni 2018  22:54

Maar hoe gaan we die Duinfluiters herkennen?

Justin Jansen
 ·  30 juni 2018  11:01, gewijzigd 30 juni 2018  11:02

Hier nog een verhaal over een andere hybride die succesvol was: https://twitter.com/davetoews/status/1012393462925283334

Peter de Knijff
 ·  3 december 2018  15:49, gewijzigd 3 december 2018  16:12

Deze mogelijke hybride fluiter kon niet op een beter moment verschijnen en bemonsterd worden. Eerder dit voorjaar verscheen de genetische reconstructie van het complete Genus Phylloscopus met behulp van het mitochondriale cytochrome B gen en drie verschillende stukjes autosomaal DNA. Op grond van deze studie bleken Fluiter Ph. sibilatrix, Bergfluiter Ph. bonelli en Balkanbergfluiter Ph. orientalis met cytB eenvoudig te onderscheiden in het mitochondriale DNA. Ook bleek dat in één autosomaal stukje DNA (een deel van het ODC gen) de drie taxa op een aantal DNA-posities gering, maar wel consequent (van ieder taxon werden drie exemplaren in de studie meegenomen) verschilden van elkaar. Met behulp van deze gecombineerde informatie is het dus mogelijk om de exacte oorsprong van de hybride fluiter te achterhalen.

Uit een paar kleine veertjes van de hybride vogel werd DNA geïsoleerd. Hiermee werden twee verschillende analyses gedaan. Allereerst werd een fragment van het mitochondriale cytochrome B-gen vastgesteld en vergeleken met de eerder gepubliceerde resultaten van alle phylloscopussen. Op grond van deze cytB resultaten bleek de vogel een Fluiter te zijn. Omdat mtDNA alleen laat zien wie de moeder (of een nog eerdere vrouwelijke voorouder) van de vogel was, is hiermee de eventuele hybride status (wie is de vader?) nog niet bewezen. Daarvoor was de tweede analyse noodzakelijk.

Daartoe bepaalden we de DNA-volgorde van een deel van het ODC gen. In dit stukje ODC verschillen de drie taxa op drie posities. Orientalis heeft de volgorde CCG, bonelli CCA en sibilatrix TAA. De gevangen vogel bleek op deze drie posities de volgende combinaties te hebben: C/T, C/A en A/A. Hiermee is de vogel vrijwel zeker een F1 hybride tussen vrouwtje sibilatrix en mannetje bonelli.

Sequencing of a fragment of the mitochondrial cytochrome B gene showed that the mother of this bird was a Wood warbler Phylloscopus sibilatrix. Sequencing of a fragment of the autosomal ODC gene showed a heterozygous pattern at three distinct positions, on the basis of which a first-generation hybrid origin between sibilatrix and Western Bonelli’s warbler Phylloscopus bonelli could be demonstrated.