Weinig te melden

Wat betekent dat nu, 1 jaar lang achter soorten aanrijden. Het heeft in ieder geval veel invloed op m'n dagelijkse ritme/ patroon en bezigheden.

Het begon eigenlijk allemaal vrij onschuldig. Gedurende het jaar 2007 lees je de verrichting van Peter de Vries waardoor ik enthousiast gemaakt werd om ook eens een poging te wagen het jaarrecord te bereiken cq verbreken. Eind 2007 ontstaat er opeens, maar niet geheel onverwacht, ruimte in de privé-situatie. Tussen augustus en november ging de relatie over, verliet ik het ouderlijk nest en aanvaarde ik een nieuwe functie. Dat maakte het allemaal mogelijk om versneld andere keuzen te maken. Ik hoef met niemand meer rekening te houden, het tijdperk van verantwoording afleggen is voorbij: kortweg.., ik kan (binnen zekere grenzen) doen en laten wat ik wil!

17.30 Wordt vervolgd... even een Ijsgors twitchen!

20.30 Zo..., 315 is binnen. Een Ijsgors twitchen lijkt vrij hopeloos, maar dit was puur en alleen voor het leereffect (right). Een Ijsgors gepostzegeld hebben klinkt overigens ook best aardig! We gaan verder:

Van vrij onschuldig het land doorkrossen in de eerste maanden naar fulltime soortenjagen. Bij ieder afspraak die ik maakte stond ik er bij stil dat er wel eens een soort gemeld kon worden die natuurlijk van enorm belang is voor "de" lijst. Iedere keer als ik met iemand op pad ging was de boodschap wel: "houd er rekening mee dat we zo maar opeens van Groningen naar Limburg moeten". Er is geen moment meer dat ik nu van huis ga, zonder telescoop, atlasboek, telefoon, verrekijker, stratenboek. Als ik naar m'n ouders ga (die hier 10 minuten fietsen vandaan wonen) is dat met de auto, want stel je toch eens voor dat...! Met uitgaan/ stappen was ik al niet heel fanatiek, maar nu is dat "natuurlijk" uitgesloten. De volgende dag "moet" er gevogeld worden. Na ja... ga zo maar door.

Achter de schermen wordt er onderling veel overlegd en gediscusseerd. Wat zal ik doen, wat is slim, waar wel heen, waar niet! Wat doet het weer, waar komt de wind vandaan, wat zijn de verwachtingen. Het is erg leuk om er zo meebezig te zijn, maar wel bijzonder tijdrovend. Misschien dat een verslaving zo voelt??? Misschien houd ik het nog wel een jaartje vol.

Tot in het veld... ergens!