Extremadura, 22 september 1992. Met de Spaanse boswachter Juan rijd ik mee in z'n rammelende Renault 4, we zijn op weg naar de markies die ver in de dehesa op zijn Finca verblijft. Na eindeloze steeneiken bossen bereiken we een kapelletje waarachter een enorm paleis compleet met palmen oprijst.

Bij het getraliede hek blaffen de honden onrustig. We begroeten eigenaar Jorge, een kleine Spaanse edelman die ooit voor de beroemde natuurfilmer Rodriguez de la Fuente vloog. Tijdens één van die reportage vluchten ontdekte hij de Finca en was hij meteen verkocht door de prachtige ligging. Tegenwoordig bestuurt Jorge een helikopter bij de verkeerspolitie in Madrid en brengt hij de rest van de tijd op z'n Finca door.

Bij de pastor schaffen we voor 6000 peseta´s een schaap aan wat we niet veel later op een meter of twintig van een steeneik leggen waaronder ik mijn hutje bouw. Ik vraag aan boswachter Juan wat voor soorten hij verwacht. "Gieren, wouwen en misschien een keizerarend" somt hij op. "Spaanse keizerarend", reageer ik vragend. "Ja er zijn weinig konijnen momenteel en dan eten ze ook aas´´.

Spaanse Keizerarend Aquila adalberti. 23 september 1992 (Martijn de Jonge)

De volgende ochtend vroeg parkeer ik de auto in de berm bij de Finca, de honden blaffen. Via een aantal hekken en muurtjes bereik ik met de rugzak om in het donker mijn schuiltent. Ik snijd het schaap open en maak hem met een pen aan de grond vast om wegslepen te voorkomen. Dan kruip ik in m'n tentje. Herten passeren in de verte over een heuvelrug in het eerste ochtendlicht en ik hoor een raaf roepen.

Terwijl de eerste vale gieren boven me cirkelen hoor ik de raaf opeens heel dicht bij gokken. Dan gebeurt het: een volwassen Spaanse Keizerarend start de maaltijd. Deze soort heeft vlak boven me in de eik gezeten en blijkt een raafachtig geluid te maken. Gedurende de volgende twee dagen komen er drie soorten gieren langs en twee soorten wouwen terwijl aan het einde ook een juveniele steenarend landt.

Spaanse Keizerarend Aquila adalberti. 23 september 1992 (Martijn de Jonge)

Als dank stuur ik vanuit Nederland een pakket foto´s aan de markies, maar ze worden van het opgegeven postbusadres niet opgehaald. Uiteindelijk komen ze na drie maanden weer retour in Nederland. Het volgende jaar zijn we weer in de streek en we horen dat het niet zo goed met de markies. Hij heeft 350 hectaren land moeten verkopen, de helft van z´n bezit, zakelijk gaat het niet voor de wind.

Op een zonnige avond zitten we op ons vaste terras als er een kleine Spaanse man bij onze tafel een tirade komt afsteken.: " Je hebt me nooit foto´s gestuurd foetert hij," waarbij duidelijk is dat hij niet geheel meer nuchter is. Het is de markies die verhaal komt halen. Ik probeer hem uit te leggen wat er gebeurd is en beloof hem wederom een pak foto´s te sturen bij thuiskomst in Holland. Zo gezegd zo gedaan maar er komt nimmer een reactie uit Spanje. Bij ons volgende bezoek blijkt hij al z´n land en de Finca te hebben moeten verkopen.

Martijn de Jonge