Wereld-soorten

Heerlijke tuinsoort!

Een pas in 2005 ontdekte babbler van kalksteen karstgebergte in uiterste zuiden van China, tegen de grens met Vietnam. Sindsdien net over de gens in Vietnam gevonden.

Pak Thale is een plek waar je als vogelaar geweest moet zijn wanneer je Thailand aandoet. De zoutpannen zijn een waar steltloperparadijs. Tussen grote aantallen Tibetan Sand Plovers, Greater Sand Plovers, Terek Sandpipers, Red-necked Stints, Broad-billed Sandpipers en Great Knots is het zoeken geblazen naar de doelsoorten: Nordmann’s Greenshank, Asian Dowitcher en natuurlijk Spoon-billed Sandpiper! De eerste twee waren makkelijk hier, maar de Spoonie was beduidend lastiger. Anderhalf uur na zonsopkomst, toen het al steeds warmer begon te worden en de eerste warmtetrillingen begonnen te ontstaan, begonnen we hem (met een druk programma voor de rest van de dag voor de boeg) al een beetje te knijpen. Met twee scopes scande we de massa's af. Totdat we, notabene tegelijkertijd op zo'n 50m afstand van elkaar, eindelijk een Spoonie in beeld kregen! De opluchting was groot. Niet veel later zagen we zelfs een tweede vogel op dezelfde zoutpan. Met wat geduld kwam één van de twee vogels uiteindelijk wat dichterbij voor een plaatje. Fantastische soort! Andere doelsoorten zoals Chinese Egret en Far Eastern Curlew lukte ook vrij gemakkelijk. Meer van de reis is hier te lezen!

Een hoogtepunt van een drieweekse vogeltrip in januari 2024 door Thailand samen met Bjorn Alards, Rens Keijsers, Robert van Tiel & Thijs Glastra waren circa tien Turquoise-throated Barbets. De soort is enkele jaren geleden gesplit van Blue-throated Barbet en is alleen bekend op Khao Luang Mountain. Het is daarmee naast Rufous Limestone Babbler de enige endeem voor het land. Meer over deze soort en de rest van de trip is te lezen in het reisverslag.

De lange snavel, lange staart en zeer korte handpenprojectie waren goed te zien bij deze vogel in de beroemde en eenzame Wish Tree. In Nederland is er één geval (1986, geringd, Almere).

Dit najaar een nieuwe vlieg voor Nederland, maar ook een nieuwe vlieg voor Ecuador. Wel een vliegenvanger uit een andere familie trouwens. Voorheen een Peru endeem.

Over het kleed / de leeftijd van de Roetvliegenvanger is nog geen consensus. Goed om hier in mee te nemen is dat de Roetvliegenvanger, net als de Bruine Vliegenvanger, nogal laat van juveniel kleed naar 1e kj ruit. Zoals hier te zien is op deze foto's van hetzelfde exemplaar. De Roetvliegenvangers van IJsland en Noorwegen waren ook nog grotendeels in juveniel kleed in oktober.

Zonder hides zou ik, met mijn relatief slome pocketcamera's, nooit fraaie foto's en video kunnen maken van lastig te fotograferen soorten als spechten (zie bijv ook deze Blond-crested Woodpecker uit Brazilië). Ik was dus erg content met de 2-3 Greater Yellownapes die langdurig voor me poseerden in Thailand; op de foto een mannetje (met gele keel), op de video zowel een man als een vrouwtje (met rode baardstreep). 

Een spectaculaire woestijnsoort (en nieuwe voor de DB gallerij) van een ongelooflijk klein en afgelegen hoekje in Zuid-Australie, wellicht daarom dat ik eigenlijk zelden over deze soort las in de reisverslagen. Ik moest er toch enkele uren voor in het zand liggen, maar zoals jullie in Nederland zeggen: 'Dan heb je ook wat!'

Deze Petrel had ik afgelopen zomer tijdens een familievakantie in Zuid-Afrika. Een opvallende vogel tussen de andere aanwezige White-chinned petrels (Procellaria aequinoctialis) en in het veld dacht ik in eerste instantie meteen aan Spectacled petrel (Procellaria conspicillata)

Echter zou de afwezigheid van een donkere snavelpunt en een pootprojectie Spectacled moeten uitsluiten. In tegenstelling zijn er op het internet verschillende foto’s te vinden waarop Spectacled wél een lichte snavelpunt heeft, en in het boek Oceancic Birds of the World van Steve N. G. Howell en Kirk Zufelt staan meerde foto’s van Spectacled petrels met minder wit op de kop (zoals deze vogel).
Al met al een leerzame vogel die op afstand wel eens voor verwarring zou kunnen zorgen. Meer foto’s zijn hier te vinden.

Een vrij gelokaliseerd voorkomende specht die te vinden is in Iran, Turkmenistan, Afghanistan, Pakistan, noordwest India en de westelijke helft van Nepal. Ik blunderde in Nepal aan tegen dit mannetje dat langdurig voor mijn neus bleef foerageren.

Ik schijn vroeger vaak de frase "Hier kom ik zéker nog een keer terug" geuit te hebben, als ik weer eens op een onwaarschijnlijk gave plek in een ver buitenland aan het vogelen was. Inmiddels ben ik de vijftig gepasseerd en weet ik dat ik niet overal zal kunnen terugkeren. Ik heb evenwel goede herinneringen aan mijn eerste verre buitenlandse reis (buiten de WP), in januari 2001 naar Nepal, samen met Chris Quispel en Hans van der Meulen, omdat eerstgenoemde zo graag Ibisbill wilde zien. Ik ging vooral mee omdat ik 's winters in Nepal kans maakte op Blauwstaart en Goudlijster, soorten waar we ieder najaar in Nederland naar zochten ... maar naast die twee soorten zagen we vooral ook hele gave andere soorten en het was dan ook in Nepal dat mijn voorliefde voor laughingthrushes, fazanten en forktails begon. Chestnut-crowned Laughingthrush was, op de top van Pulchowki Mountain, destijds een van mijn eerste soorten laughingthrush - en ik was dus maar wát blij dat ik recent, na ruim 20 jaar, weer op die berg kon vogelen en opnieuw van deze soort kon genieten. Een langdurig poetsend exemplaar op een paar meter was daarbovenop al helemaal een cadeautje!

Met een groep van minstens 12 exemplaren foeragerend in het bos vlak langs de weg door dit prachtige park; drie exemplaren waarvan dit er een is, tegelijkertijd de weg voor me overstekend en nog eens acht vanuit de uitkijktoren, had ik over het aantal Groene Pauwen deze dag niet te klagen. Ik kwam echter voor de Banteng, een zeldzaam bosrund waarvoor dit park een van de betere plekken is. Tenminste - als ze tenminste het gras vóór de uitkijktoren niet aan het maaien zijn, zoals in mijn geval. De 14e september voor mij dus geen bosrund. Ook de 15e september was het maaien nog hoorbaar vanuit de toren maar tot mijn grote verrassing kwamen er na enkele uren wachten toch zes Bantengs het bos uit lopen, en had ik er nog vier de weg overstekend toen ik het park uit reed.

Het aantal keren dat ik in de afgelopen 40 jaar een havik of sperwer verraste en mooi zittend op korte afstand kon bekijken is op twee handen te tellen. Dit is zo'n beetje de enige keer dat de vogel ook nog eens minutenlang bleef zitten waardoor ik enkele foto's en video kon maken. Ik negeerde de steken op mijn handen - voor een beetje leuk materiaal moet je soms wat muggenjeuk op de koop toe nemen. Totdat ik ineens overál gestoken werd en ik in een mierennest bleek te staan ...

Foto is niet bewerkt of gecropt en gemaakt met Lumix pocketcamera.

Hoewel ik al twee keer eerder in Nepal was (in 2001 en 2002) had ik deze soort nog nooit gezien, de enige endeem van Nepal. Ondertussen zijn de babblers van het genus Turdoides ook nog eens taxonomisch ingedeeld bij de laughingthrushes, de vogelfamilie die ik, naast spechten, het meest fanatiek 'spaar'. Toeval wil voorts dat mijn broertje het plan had opgevat om dit jaar de Manaslu te beklimmen, 8163m hoog en gelegen in Nepal - dus ik was er snel bij om hem ter plekke uit te zwaaien en een gedegen poging te doen voor de Spiny Babbler. De soort is beperkt tot de Kathmandu Valley en iets ten westen daarvan. Ik had echter niet kunnen bevroeden dat ik deze 'skulky' soort op de eerste volle dag in Nepal zó goed te zien zou krijgen en dat ik zelfs zo'n zeven minuten video van een zingend en poetsend paartje kon maken en daarnaast enkele plaatjes en geluidsopnamen! Dit alles dankzij lokale gids Krrishna Thapa.

Een lastige soort die ik al vaak had gedipt, nu eindelijk gelukt. En hoe! Een familiegroepje foeragerend in een gully tussen de reuzenbomen. Helaas was dit mannetje flink aan het ruien waardoor hij de prachtige pluimen op het voorhoofd miste.

Halverwege de jaren '90 bezocht ik een kleine reigerkolonie bij Sakeo. Naast de gebruikelijke soorten zaten hier de laatste twee broedpaartjes Oriental Darters voor Thailand.

Tijdens een 5 uur durende boottocht over het meer Bueng Boraphet telde ik minimaal 150 Oriental Darters. Tegenwoordig zit hier de grootste kolonie van Thailand met ruim 500 broedparen. Het gaat dus een stuk beter met deze soort. 

Leuke vergelijking tussen een best moeilijk duo wanneer je de snavels wegdenkt (hier dus het geval): vrouw-type Blauwvleugeltaling (voorgrond) met een vrouwt-type Kaneeltaling (achtergrond). Wel goed om deze twee uit elkaar te houden nu het aantal gevallen niet-mannetjes toch toeneemt in West-Europa. Gevallen van Kaneeltaling worden alsnog niet serieus genomen in Europa, maar of dat terecht is betwijfel ik soms...

Hier een andere, wat toonbaarder foto van hetzelfde adulte vrouwtje dat er plezier in schepte vooral áchter de hide te foerageren. Andere hoogtepunten van deze 3+ weken in Sumatra waren de Oriental Bay Owl, Sumatran Woodpecker, Sumatran Laughingthrush, Aceh Bulbul, Sumatran en Rusty-breasted Wren Babbler, Sumatran, Large, Sunda en Gould's Frogmouth, Malaysian Honeyguide en natuurlijk met stip op één de Sumatran Ground Cuckoo en Binturong (op dezelfde dag)! We scoorden ook lekker op (andere) 'nacht'soorten zoals Salvadori's en Bonaparte's Nightjar, Reddish Scops Owl, Sunda Owlet en Buffy Fish Owl. Insect of the trip for me was this Parasite Fly - also found at Danau Kaco, the site for the Ground Cuckoo and Binturong.

Tijdens een pelagic vanuit San Diego zagen we minimaal 9 Black-footed Albatross en een bonus Laysan. Ook geweldige aantallen stormvogeltjes verspreid over 3 soorten en 4 Craveri's Murrelets.

Tijdens een pelagic vanuit San Diego zagen we minimaal 9 Black-footed Albatross en een bonus Laysan. Ook geweldige aantallen stormvogeltjes verspreid over 3 soorten en 4 Craveri's Murrelets.

Tijdens een pelagic vanuit San Diego zagen we minimaal 9 Black-footed Albatross en een bonus Laysan. Ook geweldige aantallen stormvogeltjes verspreid over 3 soorten en 4 Craveri's Murrelets.

Deze reus overzomert al de hele zomer rond Calgary, Alberta. Ik zat er al een tijdje aan te denken, want het was inmiddels toch al enkele jaren geleden dat ik de soort nog zag. Het was even wachten tot een bezoek aan de familie in Calgary de gelegenheid bood nog eens een luie twitch in te lassen. 

Ook al broedt de soort in het uiterste noorden van Alberta, de gebruikelijke trekroute leidt ze meteen door Saskatchewan, waar ze enkele weken pleisteren vooraleer ze doorsteken tot Texas. Het is in Saskatchewan dat de meeste Canadezen de soort dan ook gaan zoeken, en dat is nog niet eens zo gemakkelijk gezien de staging areas wel eens durven verschillen per najaar. Ook zijn de vogels hier erg schuw en steeds in enkele groepen van een paar tientallen aanwezig, wat het dus niet gemakkelijk maakt om ze te benaderen gezien dat een hele waakzame bende is zo.

Deze vogel is dus wel wat westelijker dan gebruikelijk aan het overzomeren, tot groot jolijt van de birding scene in Alberta. Een klein prairie vijvertje net buiten de stad is waar geslapen wordt, en de velden rondom voorzien genoeg sprinkhanen om deze vogel de zomer door te krijgen. Gisterenavond had ik het geluk dat hij door enkele Sandhill Cranes flink gepest werd tot vlakbij de weg. Leuk detail: de vogel is volledig ongeringd, terwijl de meeste vogels die in Noord-Amerika rondvliegen toch wel ringen dragen (inclusief de wilde populatie). Toch altijd leuk om zo'n vogel te zien zonder jewellery. 

Deze papegaai kennen sommige mensen misschien uit zuid Texas, waar ik hem zelf zag in 1993 (geïntroduceerd). Ook zag ik hem in 2023 in het originele broedgebied. Ook zag ik er 3 op 25-04 in een van de stadsparken van Merida. Als je de verspreidingskaart van de soort ziet is deze redelijk verwarrend van wat origineel en geïntroduceerd (oranje) is.  

De Kleine Vorkstaartplevier werd op de bar-chart van e-bird niet vermeld voor de maand augustus. Het was dus een verrassing toen we ineens een groep van 125 exemplaren op een strandje zagen zitten. De vogels lieten zich met de boot tot zo'n 30m benaderen. De meeste waren adult vogels. Sommige adulte vogels hadden de staart- en slagpenrui al voltooid terwijl anderen nog groeiende, afwezig of oude buitenste twee handpennen hadden. Bij nog ruiende vogels was ook de staart nog in de rui. Sommige juveniele vogels hadden nog een duidelijke schubbentekening op de borst terwijl bij andere deze tekening al aardig was verdwenen. Naast het goed bekijken van deze leuke soort was er ook de kans om ze goed in de vlucht te fotografen. 

Ik meen dat deze soort ook is waargenomen in de grote WP. 

Dit voorjaar zag ik deze 2 Grosbeaks nieuw, links Collared in China en rechts Black and Yellow in noord Pakistan op 10-06. De vrouwtjes van beide soorten verschillen opvallend maar verschillen bij de adulte mannen vind ik lastig. Black and Yellow zou opvallendere donkere bovenstaartdekveren hebben? Geluid nog niet vergeleken. Beide soorten zijn niet moeilijk te vinden in het juiste habitat. 

Tot mijn grote verbazing bevatte onze website nog geen foto van deze fenomenale, endemische pitta - die maar twee cm kleiner is dan de mythische Giant Antpitta (Hydrornis caeruleus). Dit is een adult vrouwtje. Gedurende de vier dagen die we doorbrachten op de berg Kerinci zag ik zo'n vijf verschillende exemplaren: dit vrouwtje hield zich op nabij (maar nooit vóór) de hut vanwaar je de endemische Bronze-tailed Peacock-Pheasant en Salvadori's Pheasant en een patrijs kunt zien; we zagen ook geregeld en langdurig een juveniel mannetje en een juveniel vrouwtje op de trail omhoog en ik zag nog twee, mogelijk andere, vrouwtjes. De andere vier video'tjes (en twee smartphone 'shorts') van de pitta zijn ook de moeite! Ik neem overigens aan dat een van mijn reisgenoten binnenkort een wat toonbaarder foto van deze pitta zal plaatsen ...

De Gevlekte Bospatrijs is een schuwe, zeldzame en bedreigde soort (Near Threatened). Deze patrijs komt voor in de wouden van het Maleisische schiereiland, noordelijk tot zuidoost Myanmar en zuidwest Thailand, en in Indonesia op Sumatra en Borneo. 

Ik heb 2x 8uur in een Birdhide gezeten in de hoop deze soort te kunnen fotograferen. Bij sommige hides wordt deze soort regelmatig gezien, maar is niet altijd gegarandeerd. Pas in de middag van de tweede dag verscheen dit exemplaar ten tonele. De rest van de dag liet hij zich regelmatig zien soms zelfs tot op 2m voor mij. 

Een soort die toch erg vaak in Nederland opduikt, en na nu afgelopen week weeral een geval (of meerdere, ik hou het niet zo bij...) te zien verschijnen, dit maal op grote afstand, vraag ik me af of kleine grijze snip steeds betrouwbaar wordt uitgesloten? Toch ook een langeafstandstrekker, en eentje die echt wel in de shortlist zou moeten staan van nieuwe NLers?

Het soortenduo wordt hier in Canada erg wantrouwig bekeken, en  determinatie op basis van adult zomerkleed als not done beschouwd. Zo zijn er enkele kleine kenmerken die kunnen wijzen op de ene of de andere soort in zomerkleed (o.a. de wenkbrauwstreep en de tekening op de flanken) maar is de witte wig op de ondervleugel toch min of meer het enige wat als betrouwbaar kenmerk beschouwd wordt. Ben je natuurlijk vet mee tenzij je een vluchtplaatje neemt (zie hierboven), en de roep is dus uiteindelijk vaak het enige waarmee adult zomer vogels vanop afstand met zekerheid kunnen worden gedetermineerd. 

Zie bijvoorbeeld onderstaande vogel, prachtig gedocumenteerd en op basis van het zomerkleed in zit echt wel kleine grijze-achtig: een erg rechte wenkbrauwstreep (zonder duidelijke hoek boven het oog) en tekening op de flank in de vorm van bolletjes duidt toch echt wel op deze soort in adult zomerkleed. De foto van de ondervleugel daarentegen, toont toch dat het wel degelijk een grote grijze is. Vergelijk het patroon met mijn geposte vluchtfoto, alsook de bandering op de flank van mijn vogel, die eerder typisch grote grijze is (bandering). 

https://waarneming.nl/observation/239727394/

Gezien de moeilijkheid vaak van dit soortenduo, vraag ik me af hoe bijvoorbeeld de recente Texel vogel op naam gebracht werd, want vanop die afstand lijkt me dat enkel de roep doorslaggevend zou zijn... Is die gehoord?

Hier alvast een "Least" scan uit de oude doos voor je Wim.

Nog een fraaie juveniele Baird's van deze week. Ze komen inmiddels goed door, een typische verschijning zo in het najaar aan de westkust. 

Heerlijk, de steltentrek. Zoals te verwachten zijn de adulten van de meeste soorten nu al grotendeels door, en komen nu vooral juvenielen aanzetten. Hier nog een latere adulte Western van deze week. Verder in beeld: allemaal juveniele Westerns en 1 juveniele Least. 

Net als "Rufous Antpitta", zijn ook de Tawny Antpittas geupdate. Triple split met Quito's quitensis die de naam Tawny Antpitta behoudt, de G ten zuiden van de Marañon in N Peru is nu Atuen Antpitta, en deze uit NE Colombia, met een verspreiding deels in Boyaca Dep. Het taxon ten N van Medellin die Peter van Scheepen hier recent deelde, is de vierde uit dit complex.

Oceanites barrosi sp. nov. (Andean Storm-Petrel). Hier de link naar de verse publicatie in Zootaxa 5486 (4): 451–475, die George Sangster eerder deelde.

Waarschijnlijk dit taxon, en indien aanvaard, een nieuwe voor Ecuador. Uitgebreid gefotografeerd tijdens een pelagic off Salinas tijdens El Niño. Buik en ondervleugel patroon passen goed op dit nieuw beschreven taxon.

Interessant dat volgens deze study galapagoensis en gracilis niet eens zusters zijn (beide voorheen Elliot's of White-vented Storm Petrel). Alvaro J. vroeg mij een tijd terug hoe aan galapagoensis balgen te komen, want die waren zeer schaars. De broedplekken van deze algemene Galapagos endeem zijn nog steeds totaal onbekend...

Nog zo'n fijne prairie soort die tot de verbeelding spreekt.

Helaas waren er dit jaar geen Dickcissels aanwezig in Canada. Dit omvat de noordelijke grens van hun verspreidingsgebied en ze zijn daar alleen in sommige (goede) jaren aanwezig.

Een van de iconische soorten van de Noord-Amerikaanse prairie. Op beide prairie dagen zagen we er tientallen, veel meer dan ik zag op de prairie in Montana en Wyoming. Vaak op paaltjes langs de weg en dikwijls luidruchtig om de auto vliegend als er jongen in de buurt waren. 

Een goede van enkele dagen geleden tijdens het gidsen in Sarawak - Crocker Jungle Flycatcher. Gesplit van Chestnut-tailed in 2021 en meteen toch wel een van de lastigste of minst voorspelbare soorten van het eiland. Nodeloos te zeggen dat het feest was onder de deelnemers!

De Rode grutto is één van de juweeltjes van de Churchill toendra. Langs Twin Lake Road zagen we enkele paartjes met jongen. In totaal zagen we 24 soorten steltlopers op deze Manitoba trip.

In Manitoba is het goed birden, met arctisch Churchill in het noorden en in het zuiden de prairie rond Melita, de bossen en meren van Riding Mountain NP en Lake Manitoba Delta.

Dit was de enige Zwartsnavelkoekoek die we zagen op de trip. Geen gemakkelijke soort om (goed) te zien, maar dit exemplaar werkte leuk mee.

Heerlijke reis aan het gidsen momenteel waarbij de zoektocht naar deze soort centraal stond. Uiteindelijk na twee dagen een mannetje in beeld! Genieten. 

"St. Helena Storm Petrel - Hydrobates [castro] helena"

Een nuttige  soort voor mijn false Holarctic lijst was deze recent gesplitste parrotbill vroeger behorend bij Brown-winged Parrotbill. Ik telde abusievelijk de verkeerde (voormalige onder)soort al maar die komt te zuidelijk voor. Eye-ringed is wel Holarctisch. De soort is niet moeilijk te vinden in soms kleine groepjes in het stadspark van deze Chinese stad. Het beste onderscheidende kenmerk is de oogkleur en het gekozen habitat. Eye-ringed is een rietvogel in laagland en Brown-winged een vogel van het heuvel/berglandschap.

Terug van een leuke tour te gidsen in Nunavut, en deze topsoort was de ster van de reis. Een ietwat andere kijk op deze reus zo van dichtbij. 

Voor Peter, zie hier.

In Noord-Pakistan komt deze ondersoort van de Mountain Chiffchaff voor. Best gelijkend op de vogels die in Noord-Turkije zag met dezelfde warmkleurige (thee met heeeeel veel melk) kleur op de bovendelen, nek en kop. De zang lijkt voor het oor erg op onze Tjiftjaf, mogelijk iets voller en zwaarder maar met hetzelfde ritme. Ik dacht nog een filmpje te hebben, maar dat moet ik opzoeken. 

Dit is een nieuwe soort voor de wetenschap, die door Ben King (1937-2024) in eerste instantie is ondekt op Timor en later op Wetar. Hij heeft mij na de publicatie van Caprimulgus meesi (Sangster & Rozendaal 2004) gevraagd dit te onderzoeken. Dat had behoorlijk wat voeten in de aarde, maar heeft nu geresulteerd in een uitgebreide publicatie. We hebben dankbaar gebruik gemaakt van een mooie serie opnamen van Colin Trainor van zowel Oost-Timor als Wetar, en van zijn kennis van de avifauna van deze eilanden.

King, BF, Sangster, G, Trainor, CR, Irestedt, M, Prawiradilaga, DM & Ericson, PGP 2024. A new species of nightjar (Caprimulgus) from Timor and Wetar, Lesser Sunda Islands, Wallacea. Ibis.

De foto is gemaakt door James Eaton.

De foto is enigszins bewerkt: het rode oog (een bekend fotografisch artefact) is donker gemaakt.

Afgelopen weekend eindelijk tot vlakbij Triangle Island geraakt, een afgelegen rots vol zeevogels ver in zee ten noordwesten van Vancouver Island. Erg moeilijk om te charteren gezien de woelige wateren, en ook nu was het lastig. Hoofddoel voor velen hier is de zuidelijkste populatie Horned Puffins, amper 3-5 paar broeden er, een bijzonder logistiek lastige om in Canada te zien. 

Ik hoopte gewoon zelf een horned te vinden die dag, en dat lukte, want we kregen een prachtige fly-by op enkele meters, helaas te dicht (!) voor foto’s. 

Deze lukte gelukkig wel, de vierde papduiker: ‘rhino’. Was me nog niet eerder gelukt deze torpedo’s zo te bevriezen in de vlucht, maar erg blij met dit resultaat!

Dit is de residente Phylloscopus in Saoedi Arabie.