Wereld-soorten

Toch wel de soort waarop ik vooraf het meest hoopte. Ze zaten in een groep, die veel riep, maar erg moeilijk te zien was. Met Lê Quý Minh.

Met gids Lê Quý Minh, die deze soort erg handig lokte en liet zien! Fantastisch beest! Bach Ma is een mooi park met een weg aangelegd door de Fransen, die daar verkoeling zochten in de hoogte. Ik ben twee dagen met Minh op pad geweest. Aardige man en fijne gids die echt heel veel liet zien.

Grey morph

Succesvol tripje in India met de gebroeders Eerdmans en Peter de Rouw.

Foto: Richard Fairbanks

Tja hier mis je dan bijna de beste zeldzaamheid van NL voor. Net terug van dik twee weken naar en rond deze plek. Ik had 3 echt zware targets waarvan er 2 gelukt zijn en ik kreeg er nog een bonus bij. Allemaal ging het moeizaam en dankzij de bezielende leiding van Ornis met Rofiq (groeten aan Arjan Dwarshuis van hem) als co-leader lukte het een in mijn ogen goed succes ervan te maken. Doorzetten en niet opgeven was het devies deze trip. Maar ja twee weken met zo’n mannetje op je schouder die steeds “Brileider” roept gaat je toch ook niet in de koude kleren zitten 🫣😮‍💨. Mijn tweede tragopan soort (nog twee holarctische te gaan). De beste plek in de wereld voor deze soort maar dan wel in April als ze veel roepen. Het kostte ons 3 dagen en mijn hoop was natuurlijk al lang vervlogen (gebeurt meestal na vijf minuten). Sclaters Monal gemist. De pass in dit gebied is waarschijnlijk de beste en enige min of meer werkbare plek in de wereld voor die soort maar onze vier pogingen leverde de soort niet. Er gaan de komende dagen nog drie Nederlanders daar proberen. Succes mannen.

Er zijn 13 soorten Yellow Finches (genus: Sicalis) in Zuid Amerika.

Ze komen voor vanaf zee niveau tot boven de 4000 meter. Het verspreidingsgebied van deze vrij zeldzame Yellow Finch is de Andes van Bolivia en het uiterste noord west puntje van Argentinie. Je zoekt de soort op kleinschalige landbouwveldjes rondom kleine nederzettingen in de Andes tussen de 2500 en 3800 meter waar ze dan een kleine groepen fourageren. 

Dit was mijn dertiende en dus laatste Yellow Finch.

De Sumatran Ground Cuckoo is de afgelopen paar jaar steeds beter te zien. Het was dan ook één van de belangrijkste doelsoorten toen Pieter Baalbergen, Daan Drukker en ondergetekende afgelopen december twee weken naar Sumatra reisden.

Onze gids nam ons mee naar een plek die hij tijdens de coronaperiode had ontdekt. Bij aankomst reageerde direct een mannetje op een opname van zang. Het mannetje werd vergezeld door een vrouwtje, en samen kwamen ze vlak voor ons de strategisch geplaatste sprinkhanen eten.

Het werd een fantastisch schouwspel van een half uur waarin we ze zagen zingen en het vrouwtje een baltshouding (?) aannam, waarbij ze haar vleugels opende als een soort paraplu (zoals een jagende Black heron). We moesten onze telelenzen zelfs een stukje uitzoomen om de vogels helemaal in beeld te krijgen!

Als de een(d) kan... Durven dromen.

Bristle-thighed Curlew, 85 miles north of Nome, Alaska, VS, 13 juni 1991.

Juni 1991 samen met Jan van der Laan tijdens een tripje door Alaska. Scan van een dia. Tot maandag 13 januari 2025 waren we twee van de weinige Nederlanders met deze soort op de lijst. Dat is nu wel anders :-)

Ik heb nog nooit zoveel vogelaars gezien als bij de Brileider van Texel (een nieuw record !). Bij de Roetvliegenvanger in de Ganzenhoek, Wassenaar was het ook goed raak ! Hierbij nog een front plaatje uit China ...

Hooded Grebe (critically endangered) in het zuiden van Argentinie en Yellow Cardinal (endangered) zijn 2 van de meest gezochte soorten die een vogelaar in Argentinie wil zien. Yellow Cardinal is met name bedreigd doordat de vogel wordt weggevangen voor de handel. Dit mannetje liet zich fraai zien, "ergens" in het gebied rond Carlos Pellegrini.

Deze zeldzame monjita is ook een van de starbirds van de Iberá wetlands.

Deze seedeater werd ontdekt in 2001 en pas beschreven in 2016. Daarvoor werden ze, niet geheel onbegrijpelijk, aangezien voor jonge mannetjes van andere seedeaters. Ze zijn alleen bekend van de Iberá wetlands in Noordoost-Argentinië en aangrenzend Paraguay, al worden ze buiten het broedseizoen ook wel in noordelijkere gebieden gezien in Brazilië en Bolivia.

In mijn eerste paar dagen in het zuiden van Iberá National Park nabij Colonia Carlos Pellegrini kon ik ze niet vinden, maar later in het noorden bij ingang Cambyreta bleken ze vrij algemeen te zijn.

Op aanvraag ;)

Heel gave soort, en toch echt overal lastig, maar de laatste twee jaar ‘hot’ in de Sundarbans, al worden er nog steeds geen echte ‘aantallen’ gezien. 

Wij vonden er twee tijdens de recente tour die ik gidste naar de Sundarbans, met als voornaamste doel de Masked Finfoot. 

Afgelopen week een tour mogen gidsen samen met de baas mee naar de afgelegen Sundarbans in Bangladesh. Voornaamste en zowat enige doel: Masked Finfoot. Helaas nu definitief 'on the way out' lijkt het, met mogelijk minder dan 20 paar nog. De soort is nu grotendeels verdwenen uit de gebieden in het zuiden van de Sundarbans, waar enkele jaren geleden nog talloze paartjes voorkwamen. 

Op 4 dagen zoeken kwamen we twee enkele vrouwtjes tegen, en zochten we tientallen kilometers aan kreken af op zoek naar nieuwe territoria, helaas zonder succes. 

IK twijfel of deze naam goed is.Misschien is er iemand die mij kan helpen. Bvd.

Naar aanleiding van de opmerking van Jelle onder de foto van Arnoud over de overeenkomsten van de Pacific Diver / Loon met de Chinstrap Penguin. :-) In deze link een foto van deze fraaie pinguin die doet denken aan het "Kuifali-achtige hupsje" wat de Pacifische Parelduiker ook deed bij het duiken.

Of ik kan niet zoeken, of er stond nog geen foto in de DB gallerij van de Chinstrap Pengiun. Nu wel. :-)

Deze soort miste ik op meerdere tripjes omdat ik vaak niet in de juiste tijd op de juiste plek was. Ik had eigenlijk nooit gedacht dat er een mogelijkheid was om de soort in het bergachtige Sichuan te zien totdat mijn gids vertelde dat ze in kleine aantallen voorkwamen in een landbouwgebiedje op 6 uur rijden van Chengdu. Itinerary aangepast en er heen. Zowaar vonden we na wat zoekwerk in twee dagen 4+ zingende vogels en later nog eens een vogel in een ruigte achter mijn hotel in deze grote stad. Ik associeerde de soort voorheen met rietvelden maar het kan dus ook in kleine rietstroken tussen rommelige akkers. De soort kent 3 ondersoorten die geografisch nogal gescheiden zijn dus of het verhaal met deze soort is afgelopen voor mij valt te bezien.

Digi-scoopje van deze Angolese endeem.  Zowel een eerste voor deze galerij als voor Observado. 

We hadden door een verandering van het schema van de veerboten maar 2.5 uur daglicht op Wangi-wangi, dus de warmtekijkers moesten het werk weer doen.

Deze vrij waanzinnige, recent beschreven brilvogel werd al snel gevonden. De minder indrukwekkende Tukangbesi Sunbird en Wakatobi White-eye volgden. Overigens hadden we ze bij daglicht ook zo gevonden. Alleen voor het lokale, geïsoleerde taxon pererratum van North Moluccan Cicadabird hadden we echt te weinig tijd.

De veerboot vertrekt vanuit Kendari, waar de volstrekt onindrukwekkende Sulawesi (Kendari, Pale-bellied) White-eye makkelijk te vinden was.

Vanaf de veerboot leuke aantallen Potvis en de eerste waarneming van Heinroth's Shearwater voor dit stuk zee (bij Taliabu zagen we er meer).

Een van mijn meest gewenste soorten van onze trip was, naast de pennant-winged nightjar, de Pel's fishing owl. Daarvoor hadden we twee overnachtingen bij Max van Waasdijk in Hoedspruit geboekt, omdat de soort nog wel eens in zijn tuin wil zitten en anders wel heel dichtbij zijn tuin.

Jammer genoeg zat de soort niet in z'n tuin, maar moesten we er wel wat voor gaan. Maar het is wel gelukt! Max ontdekte de vogel aan de andere kant van de rivier en de vogel liet zich precies zien in een kleine opening in het kronendak. Binnen een minuut na ontdekking kroop de vogel verder het kronendak in en was onzichtbaar, maar ik stond te trillen van opwinding. Wat een geweldige vogel!

Verder hadden we ook nog een mooie trip naar de Blyde River canyon geboekt met de nodige fijne soorten, waaronder; mountain wagtail, African finfoot, halfcollared en African pygmy kingfisher, scaly-throated honeyguide, red-capped robin-chats an als klapper ontdekte ik nog een overvliegende taita falcon! Die is nog veel zeldzamer dan de uil, maar de foto's van de uil zijn in ieder geval wel gelukt.

Deze soort is in Zuid Afrika eigenlijk alleen maar te vinden in het uiterste noorden van het Kruger NP. Doordat deze soort hoog op mijn wensenlijst stond, hebben we al ver van te voren de overnachtingen en een sunset-drive geboekt. We zaten al laat in het seizoen, maar de gids vertelde ons dat de vogel de avond ervoor nog gezien was, dus dat stemde hoopvol. We zijn naar de plek gereden en toen begon het wachten. Toen het al bijna donker was, kwam daar ineens de vogel laag langs de auto vliegen. We mochten de auto uit, onder begeleiding van de gids die gewapend was, en zijn naar de plek gelopen waar de vogel heen was gevlogen. Ineens hoorden we de vogel roepen en toen kwam hij op 2-3 meter boven ons vliegen.

De vogel kwam een aantal keren langs en op goed geluk heb ik een paar foto's gemaakt met ISO 65.000 en een sluitertijd van 1/250. Gelukkig zag ik wel iets staan op het camerascherm, maar veel kon het niet zijn. Thuis wat bezig geweest met photoshop en ik kreeg er nog wel wat herkenbaars uit. Lennart Verheuvel heeft voor mij de foto's nog eens onder handen genomen en ik ben erg blij met het resultaat.

Ontdekt door lokale gids Darson en met enige inspanning vanuit een schuiltent te zien in en rond een beekje net buiten Luwuk. Het kan een paar dagen duren, maar wij hadden hem (gelukkig!) na een uur of twee in beeld en een uurtje later op de foto. Hij maakte een fladderende sprong over de beek en ving twee zoetwaterkrabben.

Op dezelfde plek zat ook een paartje Rufous-throated Flycatchers, een soort die op het reguliere circuit na de teloorgang van Kamarora (Lore Lindu) nauwelijks meer gezien wordt.  

Deze brilvogel met geinige koptekening werd blijkbaar op Eerste Kerstdag 1999 ontdekt, dus we waren net te vroeg om het 25-jarige jubileum te vieren. Hij bleek zelfs in de hitte van de late morgen makkelijk te vinden in restjes nog niet door de nijvere eilandbewoners in palm- of kruidnagelplantage omgezette oorspronkelijke vegetatie.

Vanwege golfslag en weer konden we pas 's morgens (met een gecharterde boot) naar het eiland varen, maar binnen 12 uur hadden we de endemen gezien. Een niet geïdentificeerde roep (een herhaald "dzjiep") van een in de avond rondvliegende vogel doet me wel het ergste vrezen!

Timor-Leste wordt maar nauwelijks bezocht door vogelaars. Als iemand al op het eiland komt is het doorgaans op West-Timor want dat is een stuk makkelijker te combineren met vogels kijken op andere eilanden van Indonesië. De meeste endemen zijn op West-Timor ook wel te zien. Ik ging hoofdzakelijk naar Timor-Leste om blauwe vinvissen onder water te kunnen zien en te fotograferen (zie mijn website voor meer).

Hoewel verreweg de meeste tijd ging zitten in het zoeken naar blauwe vinvissen probeerde ik ook zoveel mogelijk vogels te zien. Van een lokale vogelaar kreeg ik een tip voor een plek voor een van de betere endemen: Timor Sparrow. Aan het einde van mijn reis had ik eindelijk een gaatje gevonden om erheen te gaan. Een taxi bracht mij het onverharde bergweggetje op met nog anderhalf uur daglicht resterend. Soms zit het echter mee en dat gebeurde toen deze vogels al binnen een kwartier over mij heen vlogen. Daarna heb ik geen Timor Sparrow meer gezien.

Timor-Leste kan zeker interessant zijn om vogels te kijken. Jose Texeira (die mij de tip gaf voor de Timor Sparrow) is bezig om een vogeltour op te zetten op het eiland. Het is stiekem nog behoorlijk groot ondanks dat het dus maar de helft is van het eiland Timor. Helaas is de soort die écht alleen nog maar op Oost-Timor te doen is, Timor Green Pigeon, ook op Oost-Timor al een paar jaar niet meer door vogelaars gezien. Die is stilletjes op weg naar de uitgang. Wel is er nog geschikt habitat over en ik kan me niet voorstellen dat de localo's er in geslaagd zijn om ze écht allemaal al op te eten. Maar als je die heel graag wilt zien dan helpt lang wachten waarschijnlijk niet mee.

Lang niet zo fraai als de Red-and-black Thrush, maar dit taxon is pas in 2020 beschreven en werd daarna zelden gezien.

In de recente megasplit van de Island Thrushes is dit taxon niet getest. Hij zou dus ook bij Wallacean Island Thrush (met taxa op Sulawesi en Timor) kunnen belanden, wat biogeografisch wellicht logischer is.

De eerste geluidsopname (van de roep) in handen van Amran, onze "hulpgids" op de Sula-Eilanden bleek effectief: in totaal zagen we drie vogels. Op dezelfde plek liet ook de Taliabu Bush Warbler zich fraai zien.

Het is 11 uur (in twee dagen) door modder en varens al vogelend naar boven ploeteren. We hadden geluk dat het in het laagland "koel" en niet zonnig was en het vier dagen niet regende. De accommodatie halverwege is acceptabel. De lokale bevolking weet de portemonnee van de vogelaars op waarde te schatten en maakt er een leuk uitje van.

Dit vrouwtje Shortwing fotografeerde Tang Jun en ik tien jaar geleden tijdens een China trip. Toen bestond er een soort de White-browed Shortwing Brachypteres montana. Echter enkele jaren geleden is deze soort in tweeën gesplitst. Volgens mij is dit een vrouwtje Himalayan, een soort die ik ook in noord oost India (Eagle’s Nest) in 2011 zag. De veel er op gelijkende Chinese Shortwing zag ik dit voorjaar nieuw in Labahe N.P. China. Indien iemand een andere mening heeft, laat maar komen.

De moderne vogelaar in de tropen slaapt overdag (te heet), om 's avonds met de warmtekijker op stap te gaan. Zo vind je vogels die overdag verstoppertje spelen, zoals deze fijne lijster.

De laatste van mijn serie foto's die nog niet in de DB-database stonden, is mijn Topsoort van de Trip (en van het Jaar trouwens): de illustere White-headed Robin-Chat. 
Het was een flinke tijd zoeken, nadat we ze al wel hoorden roepen (maar dat tel ik niet, en al helemaal niet bij zo'n Mega). Uiteindelijk op verschillende plekken een paar keer één of twee vogels kort gezien - op het eind nog samen met een African Broadbill, een andere lifer die ik al lang zocht.
Dit zijn van die vogelmomenten die je nooit meer vergeet.

Zoals altijd met de Greenbuls in de Afrikaanse tropen, was het weer lastig om ter plekke de vogel direct te determineren. Gelukkig bieden foto's vaak uitkomst, en was het Falkenstein's, die ik nog niet eerder zag. Wordt ook wel eens Yellow-necked Greenbul genoemd. Ook deze op de al eerder genoemde en voor ons zo vruchtbare Peer.

Een schaarse maar prachtige Wever die verspreid in Angola, Gabon en de Congo's leeft en niet vaak wordt gezien. Pure mazzel dus dat wij hem op de flanken van Mt. Moco ineens mooi zagen zitten!

Endemische Muisvogel van Angola, op meerdere plekken gezien, maar meestal vrij schuw. Leuk om te zien hoe ze op papegaaiachtige wijze aan takken hangen en eten. Ook deze stond blijkbaar nog niet in de database.

Nederlandse naam is Botswana Trap.

Een kleine megascops met een sprekend gezichtje. Vervangt Cinnamon Screech-Owl met wellicht de Maranon als scheidingslijn. Verder is het 1 van de weinige megascops met donkere ogen. Eerder naar gezocht in C-Peru maar toen niet gevonden, wellicht (met dank aan de wazige waarnemingen op o.m. Ebird) zoekende op de verkeerde plek. Behalve het feit dat we nu wel op een goede plek zochten, speelde het gebruik van een warmtekijker wellicht een niet te onderschatten rol in het vinden van het beestje. 

Normaal niet zo'n voorstander van een opname waar niet de hele vogel op staat. Maar dit exemplaar was van heel dichtbij precies zichtbaar in een window van de vegetatie en ik kon niet naar links, rechts of naar achteren. Het kenmerkende koppatroon is wel goed te zien.

Overigens het enige beest dat we zagen. Deze soort met een klein verspreidingsgebied in Noord-west Argentinie en Bolvia is tegenwoordig goed beschermd in een aantal natuurgebieden zoals Yala en Calilegua N.P.

De nationale vogel van Angola! 
Zag er daar een handjevol, samen met twee Ross's Turaco, in een boom. Her en der in het land gezien, maar erg lastig te fotograferen. 
Foto beetje opgelicht; die ochtend was erg grauw door mist en smog van alomtegenwoordige bushfires.

In hetzelfde bosje als de Bocage's Akalat (e.v.a.).
Vers gesplitst van Yellow-throated Greenbul, die voortaan als Yellow-gorgeted Greenbul door het leven gaat. Die laatste zag ik in Gambia en Senegal, en deze nieuwe soort had inderdaad geen gele maar een vale keel. Meermaals in het land gezien.

Deze subsoort wordt door het IOC mogelijk gesplitst en heet dan Pale-throated Barbet, een endemische soort voor Angola. Birdlife ziet hem al als soort.

Hij zag er ook best anders uit dan de Naked-faced Barbets die ik in Ghana en Ivoorkust zag: de keel was inderdaad veel lichter, net als de onderzijde, en hij had een veel korter pluimpje (nasal tuft) onder de snavel.
Mooi kunnen zien op De Peer, waar wij talloze vogels zagen eten.

Na een snikhete wandeling op de berg, even onder een handvol bomen pauze gehouden. De enige vier 'echte' grote bomen in de wijde omtrek... Daaronder stonden rijen stekjes van bomen voor een herbeplantingsproject, en er stroomde een klein beekje. Dus een magneet voor vogels. Een paartje Bocage's Akalat kwam vlakbij ons zitten, nieuwsgierig kijkend, fouragerend, als een vliegenvanger telkens op hetzelfde takje landend. Magisch om van zo dichtbij te zien!

Uiterst deprimerende vogeldag, als de kettingzagen om je heen het tweede deel van de naam Kumbira Forest aan stukken zagen...
Gelukkig nog wel een paar leuke lifers gezien, hoewel de echte knaller-endemen helaas voor ons onzichtbaar bleven (als ze überhaupt nog leven). Niet vreemd, als je de drukte en vernietiging op en langs het pad in ogenschouw neemt.
Deze brilvogel is recent gesplitst van de Northern Yellow, vandaar waarschijnlijk dat hij nog niet in deze galerij stond. 

Meermaals gezien in het land, de eerste bij de Pedras Negras. Deze kwam een tijdje best dichtbij om ons heen zitten op Mount Moco, toen we tegen de hitte schuilden in één van de weinige bosjes die nog overeind staan...

Na een hele ochtend de fraaie rotsen van Tundavala afgespeurd te hebben, en een hoop frustratie (wel de vogel horen, maar niet zien), probeerden we het aan het eind van de dag nog eens. 
We splitsten ons op in twee groepjes van twee. De zang echode door de kloof en ineens zagen wij tweeën de Cave Chat vlakbij ons op een rots zitten. Door mijn gezwaai en zo zacht mogelijk hard roepen naar de anderen, vloog de vogel echter weer weg.
Gelukkig voor de anderen (en ons!) kwam hij prachtig op een uitstekend stuk rots pal onder ons zitten. Wat een dag, wat een topsoort!
NB: het is net geen endeem, want wordt soms ook in Noord-Namibië gezien. Maakt hem niet minder gaaf!

Ik was er nog niet eerder in geslaagd er eentje te zien, maar die ochtend vlogen er meerdere rond. Dit is zo een beetje full-frame maar door mijn handigheid heb ik de grootte (<5MB) maar gelijk ook de beeldkwaliteit gevoelig lager gekregen! Verder op deze plek ook een mogelijke Unicolored Thrush, maar enkel gehoord (en dat telt niet voor zulk een mooie vogel). 

We zagen in dit gebied maar liefst 9 Sporophila seedeaters wat toch wel uniek is. Deze zeldzame Marsh Seedeater is wel een van de kleurrijkste.

Dit voorjaar heb ik een twee weekse cleanup trip gedaan voor resterende Chinese holarctische soorten en deze soort was misschien wel het vlaggenschip ervan na het zien van de twee andere belangrijke nachtegalen jaren geleden. Op deze plek “blunderde” we eigenlijk al vroeg in de trip tegen drie zingende mannetjes aan waarvan er twee heel dicht hoorbaar tegen elkaar in zongen. Eén liet zich daarbij geweldig zien. 

Een heel apart roofvogeltje in de Chaco van Argentinie en een klein gedeelte van Bolivia. Zo apart dat het ook in zijn eigen monotypisch genus is geplaatst. Voorkomen en gedrag deed mij denken aan de White-rumped Falcon van Azie.