Wereld-soorten

Príncipe Scops-Owl Otus bikegila, een nieuwe soort voor de wetenschap. Verklaringen van lokele bewoners dat er zich een kleine uil op het eiland schuil houdt dateren al uit 1928, maar de eerste moderne aanwijzingen, in de vorm van geluidsopnamen, werden pas in 2009 gepubliceerd door Melo & Dallimer, hoewel men toen nog niet helemaal zeker wist of de geluiden afkomstig waren van een vogel. Pas begin juli 2016 werd het bewijs geleverd dat er echt een onbeschreven uilensoort op Príncipe voorkomt. Filip Verbelen slaagde er toen in om mooie foto’s van minimaal twee uilen te maken die weliswaar sprekend leken op São Tomé Scops-Owl, maar heel anders zongen. Moleculaire data bevestigen dat Príncipe Scops-Owl een andere soort is dan São Tomé Scops-Owl. Príncipe Scops-Owl is nu formeel beschreven door een internationaal team in een artikel gepubliceerd in ZooKeys. De soort is genoemd naar een lokale natuurbeschermer en vermaarde gids, genaamd Bikegila.

Deze albatros was het hoogtepunt van een zeetocht vanuit Simon's Town met Cape Town Pelagics op 10 september jl, omdat het een Tristan albatros lijkt. De lokale experts denken dat vanwege de geheel witte staart, dus moet het een oud beest zijn, maar in dat geval is de vleugel niet licht genoeg voor een Wandering albatros. Echter online kwamen er reacties dat het ook een Gibson's (Wandering) albatros zou kunnen zijn, al zou die op basis van de lokatie veel minder waarschijnlijk zijn. Op mijn video is te zien dat de albatros geen ringen heeft die de herkomst zou kunnen bevestigen, dus blijft het gissen waar deze albatros vandaan komt. Het is natuurlijk jammer een zeldzame albatros te zien en dan niet te weten welke soort het betreft (itt deze spectaculaire waarneming in die buurt). Als iemand hier verheldering in zou kunnen brengen, dan zeer graag!

Dit is niet echt een Peruaanse endeem omdat de soort ook nog net in Bolivia voorkomt

Zoals bekend herbergt Zuid Amerika een behoorlijk aantal vliegenvangers. Een groot aantal zijn nogal "drab" maar er zijn uitzonderingen. Ik plaats hier twee plaatjes van wat meer kleurrijke soorten.

Beide soorten zijn Peruaanse endemen, vrij zeldzaam en vaak skulkend in de ondergroei.

Eentje uit de oude doos. De kleinste niet-vliegende ral ter wereld, Inaccessible Island Rail, tevens een van de meest lastige vogelsoorten op aarde om te zien te krijgen. Tenzij je aan land kan komen... het eiland heet echter niet voor niets 'Inaccessible'.

Fotootje van vorige week, nog iets frisser, net voordat ie de oceaan overstak ;). 

Heerlijk gevogeld in Cape May recent, een topplek waar ik nog heel wat ervaring kon opdoen met Oostkust-soorten. Kijk er al naar uit terug te gaan!

Als ie ooit in de WP komt, dan komt ie zo... Wellicht ergens op een lava veldje in de Azoren? Een heel onopvallende skulker wanneer ze niet hun opvallend zomerkleedje tonen. 

Dit is een van die soorten waarvan je hoopt dat je die een keer mooi in beeld krijgt. Deze wordt veel vaker gehoord dan daadwerkelijk gezien.

We hadden geluk dat deze vogel in een dicht stuk bamboe precies in een window goed te zien was en daar minutenlang bleef zitten.

Deze soort wordt regelmatig in de zuidelijke staten van de US gezien, zo ook dit voorjaar in New Mexico. Net over de grens is in Mexico het geen moeilijke soort. We zagen er meerdere tijdens de Mexico reizen. De mooie zang verraad ze vaak het eerst. De soort fotograferen (zeker met een slome camera zoals ik die heb) is een stuk lastiger.

Een niet zo alledaags beeld van een Katvogel, maar je krijgt dan ook niet altijd de kans ze effectief te zien trekken 's nachts. Deze vogel vloog over ons rechtstreeks de Atlantische Oceaan in (Delaware Bay) om hopelijk aan de overkant terug aan wal te raken. 

Terug van een heerlijk weekje gidsen in Cape May, en deze Boat-tailed Grackle was nog een nieuwe voor me gezien ik niet eerder de oostkust bezocht. 

Ondersoort torreyi heeft in de laatste decennia flink opgerukt naar het noorden en komt nu tot ver in New York voor, maar blijft toch wel echt een subtropische grackle van de zoutmoerassen. 

Bizar genoeg zat er ooit (2008) een vogel in de Antwerpse haven (Belgie) maar werd niet aanvaard omwille van sterke vermoedens dat de vogel niet op eigen kracht was hier geraakt. Het is dan ook geen langeafstandstrekker. De Gray Catbird die daar amper enkele kilometers vandaan zat, amper een jaar eerder, geraakte wel door de 'keuring'. 

Toegegeven, het is zeker niet de mooiste cotinga maar wel een vrij zeldzame. Los Amigos, een onderzoeksstation met overnachtingsmogelijkheden voor gasten langs de Rio Madre de Dios is een van de betere plekken om deze soort op je Cotinga lijst bij te schrijven.

Deze 'Hummingbird' is wel één van de gaafste die ik in Peru heb gezien. De vogel zat in de eerste flock van die ochtend. Verder was het er erg stil in Bosque Shollet voor wat betreft vogels. 

Deze mooie Canastero kwamen we tegen tijdens de zoektocht naar de Diademed Sandpiper-Plover (Diadeemplevier) en de White-bellied Cinclodes. 

Dit juweel van het regenwoud stond hoog op mijn verlanglijstje. In 1988, toen ik ook een week vogelde in deze regio, tevergeefs hiernaar gezocht. Toen had ik het geluid van de soort op een cassettebandje bij me maar nooit  gehoord, laat staan gezien. Ook nu best lastig omdat de vogel meestal hoog in de bomen zat en vaak achter bladeren. Toch even vrij en een plaatje kunnen maken.

Dit is een zeldzame barbet, voorkomend in het oostelijk laagland van Peru. 

Iedere vogelaar die in de regio van Cusco gaat vogelen wil graag deze endemische kolibri soort zien.

Het is natuurlijk een tapaculo maar in tegenstelling tot veel andere tapaculo soorten werkte deze erg goed mee en liet zich prima zien.

Een endemische soort voorkomend in de Urubamba vallei niet ver van Cusco. Deze regio, die nog maar weinig door vogelaars wordt bezocht, herbergt een hele rits aan "range restricted" endemische soorten waaronder maar liefst 3 soorten spinetails, Vilcabamba Thistletail, Rufous-fronted Canastero, Pale-tailed Canastero, Urubamba Antpitta, Ampay Tapaculo, 3 soorten Brushfinches en Chestnut-breasted Mountain-Finch.

Zeer de moeite waard temeer omdat het ons gelukt is om al deze soorten waar te nemen en dat in adembenemende landschappen.

Het waarnemen van deze soort was een van de hoogtepunten van een maandlang vogelen in het zuid-oosten van Peru. Mooie trip met vogelen in de paramo zone tot aan het stomende laagland regenwoud in het stroomgebied van de Rio Madre de Dios en Rio Tambopata.

Deze zeldzame Peruaanse endeem komt voor op 3700 - 4600 meter hoogte en dan met name in het sterk bedreigde polylepis bos. Deze vogel fourageert aan de rand van een stuk polylepis op de met kostmossen en mossen bedekte rotsachtige bodem. Waarneming rond de 4300 meter hoogte.

Een erg fijne soort was Javan Scops Owl, heeft aardig tijd ingezeten voordat we hem hadden.

Een van de beste waarnemingen van de trip naar Java, Javan Cochoa! Deze waren bijzonder goed te zien, aan de verbazing van de gids te merken. We hadden er 8 stuks tijdens de beklimming van Gede.

Een aantal dagen geleden kwam er een claim van een Bruine Vliegenvanger op Vlieland. De latere foto's lieten een onbekende vliegenvanger zien, mogelijk een Grauwe. Dit plaatje (niet de mooiste van de soort) geeft een aantal goede kenmerken van de soort weer zoals het verhoudingsgewijs grote oog, gedrongen kortstaartige structuur en brede snavelbasis van de soort. Zo nu we het zoekbeeld hebben hoeven we hem alleen nog maar te vinden, doe je best daar op DT1, maar laat hem dan wel tot en met maandag blijven zitten :-) 

Zo een adult hadden jullie al, maar juvenieltjes zijn ook wel best eruit te pikken hoor... Momenteel weer flink op doortrek hier in het zuidwesten van British Columbia!

Nu mijn nieuwe website klaar is, kom ik er eindelijk weer aan toe om nog wat vakantiefoto's te bewerken en online te zetten. Ik zag dat deze soort nog niet op deze site stond. Deze White-bellied Antpitta komt op de wormen bij de Cabañas San Isidro. Op mijn eerste ochtend bij deze locatie ging ik hem uiteraard meteen proberen, maar daarbij werd ik vergezeld door een stuk of twintig typische Amerikaanse vogeltoeristen (bejaard, verplaatsen zich bij voorkeur per toerbus en laten zich door de gids netjes alle vogels aanwijzen). Ze waren niet onvriendelijk, maar naarmate de antpitta niet thuis gaf, zwelde het geroezemoes aan. Uiteindelijk vond hun gids dat het wel lang genoeg geduurd had en werden ze richting de ontbijttafel geloodst. Ik bleef achter met de lokale meelwormenman. Na enkele minuten kwam de antpitta natuurlijk keurig aanhoppen en had ik hem voor mezelf. Ik was blij dat ie nog even stil stond op een meer fotogenieke plek voordat hij zich op het voerplekje stortte.

Voor meer antpitta's en wat meer verhaal zie dus mijn nieuwe website!

Ik vond er dit jaar helaas geen in het hooggebergte, waar ze broeden, maar deze vogel was er wellicht maar een dag meer van verwijderd toen ik hem onderschepte op de strekdam bij Homer, van waar de vogels het binnenland invliegen tijdens de voorjaarstrek. 

Hier een vermoedelijke pacifica gefotografeerd aan de westkust van Vancouver Island vorig jaar. Vermoedelijk een mannetje, te zien aan de iets kortere snavel. 

Eentje voor Peter. 

Gezien ik aan de westkust van Canada woon, ben ik erg vertrouwd met bonte strandlopers, maar ze zien er hier wel wat anders uit dan die waar ik mee opgroeide in Europa. Erg contrastrijk, met een erg lange snavel, diep roestkleurige bovendelen, een spierwit aangezicht en een pekzwart borstschild. Dat zijn de vogels van Z en W Alaska die we hier elke winter weer mogen ontvangen.

Ik was dan ook licht verbaasd toen ik bonte strandlopers zag in het uiterste noorden van Alaska deze zomer, die me eigenlijk terug meer deden denken aan de vogels van in Europa. Kortere snavels en iets minder contrastrijk, maar verdere details moet ik zelf ook nog uitvogelen. 

Blijkt hier te gaan om - als ik het goed heb - ssp arcticola, die over Rusland wegtrekt tot in Azië (!). Althans dat maak ik op uit de literatuur!

Ik hoor het graag als ik het fout heb, spring gerust bij Peter.

Nog een leuke van op de toendra deze zomer. Heerlijke tijd gehad met de steltjes daar. 

Van 29 juni tot en met 16 juli ben ik voor het eerst in Peru (en in Zuid-Amerika) geweest. De plannen om hier naartoe te gaan, waren al in november 2019 gesmeed. Het was erg fijn dat de tour in Centraal-Peru na 2,5 jaar wel zijn doorgang kon vinden. 

De Humboldt Pinguïn was een soort die ik op mijn eerste vogeldag zag in de haven van Pucusana. Fantastische plek voor een hoop (algemenere) zeevogels van de Zuid-Amerikaanse kust. Verrassend genoeg staat deze soort nog niet in de galerij van DutchBirding...  

Op deze locatie min. 13 paren!

Een vrouwtje Brileider op nest, van deze zomer in arctisch Alaska. Heerlijk dat deze soort kan op een road trip, al moet je er wel even voor rijden... Verslagje van vogelen langsheen de Dalton Highway volgt binnenkort op Cloudbirders!

Het leuke van vogelen in Indonesië, naast de standvogels / endemen, is de mix van bezoekers uit het noorden en het zuiden, zoals deze (algemene) dollarbird op de grens van Indonesië en PNG.

Ik zag in totaal 3 verschillende groepen Bornean Bristleheads (6+ vogels). Overigens reageerden de vogels op de populaire plekken zoals het RDC totaal niet (meer) op geluid, dit in tegenstelling tot de groep die ik zag langs de entrance road in Danum.

Eén van de kleurrijkere soorten van Taiwan

Mooie endeem niet al te ver van de bekende El Dorado Loge.

De smalle strook bos tussen de Silau Silau trail en de hoofdweg bleek erg goed voor Whitehead's Trogon. Vanaf de weg kun je met een beetje geluk deze soort daar prachtig op ooghoogte zien (op geluid lokaliseren).

Whitehead's Broadbill was de eerste die ik zag van het Whitehead's trio (Trogon, Broadbill, Spiderhunter). Deze soort verschillende keren gezien en/of gehoord in de dagen dat ik er was waarvan ook een keer een paartje.

Last-minute besloten om dit jaar met het gezin naar Borneo te gaan. Dit vrouwtje Fruithunter was zo ongeveer de eerste vogel die ik zag op Mount Kinabalu toen ik de auto uitstapte (lekker begin). De vogel was bezig om iets levends naar binnen te werken en bleek de dagen daarna vroeg in de ochtend en avond regelmatig terug te keren naar dezelfde boom. Tegenvaller was wel dat je niet langer zelf met de huurauto de berg op mocht rijden. Vanaf het Liwagu Restaurant zul je verder omhoog moeten lopen naar Timpohon Gate of transport moeten regelen in het visitor centre (RM 17.50 pp).

Het was niet makkelijk om een Amerikaanse Drieteenspecht te vinden. Maar uiteindelijk vonden we dit vrouwtje.

Acht soorten spechten hebben we gezien en de 9e was de meest gewenste (Black-backed Woodpecker - Zwartrugspecht) die we helaas niet gevonden hebben. We zaten wel in het gewenste biotoop van deze soort n.l. verbrand bosgebied.

Leuke verrassing tijden de San Diego Pelagic van juli jl.

Met 25 gevallen in de UK (oktober 2019 nog boven een park in Londen) zou deze hier ook kunnen. Ik zie hem al zo vliegen boven het Vuurboetsduin op Vlieland tijdens een DT weekend. Wie weet gaat het een keer lukken..!

Barbapapa onder de Darwin vinken. Soms tricky om te vinden.