Wereld-soorten

De grijze vorm

Weer even door wat foto's uit Zuid-Afrika aan het gaan en de database aan het vullen met missende soorten.

Samen met een in Hua Hin wonende Zweedse vogelaar de zee op omdat we vanaf de kust het niet goed konden zien. Was voor hem de eerste keer dat hij ze zo noordelijk zag. 

De grotere parken in Singapore zijn geliefde local patches voor fervente Singaporese fotografen — twitchen doen zij zónder kijkers maar mét vele supertele's: het móet op de plaat. Tijdens 2 jaar Covid-pandemic is 'birding' (maar dan fotograferen) fors toegenomen in Singapore, vertelden omstanders mij. Op een ochtend zag ik zo'n groep-met-apparatuur opgewonden rennen en klikken. Het bleek een Violet Cuckoo, die bijna elke ochtend gedurende 10 minuten een moerbei-boom ontdeed van rupsen. Formaat van deze koekoek is ronduit klein maar het is een pimpelpaars prachtbeessie!

Was op zoek naar een zoogdier, een Malayan Colugo. Deze rusten overdag tegen een boomstam geklampt. Zowel Malayan Colugo als afgebeelde Straw-headed Bulbul doen het (best) goed in de grotere parken in Singapore. De prachtige, rijke zang maakt het tot een geliefde kooi-vogel en de soort heeft daarom de wereldwijde status van 'critically endangered'. In dit park Hindhede, en noordelijker Dairy Farm Nature Park kun je ze 's ochtends goed horen en zien.

Sta je op nog geen 4 meter, turend in een dichte groene kluit met jonge palm, grassen en stekelplanten. Na enig turen, zie je heel diep weggedoken, een wittig keeltje bewegen, dan een oog, snavel… Endemic voor onder meer Bali, alwaar ik deze Locustella eerst kon horen zingen, daarna zien én fotograferen ;)

Langs de weg naar het noorden kwamen we deze "feeding frenzy" tegen van zaadeters. Misschien leuk om te kijken hoeveel soorten je kan vinden, waarbij ik de weversoort als een soort tel (iemand die er meerdere soorten in zit, feel free). Het zijn 8 soorten. Goed uiteinde :-) en alles wat wenselijk is in 2023.

Foto gemaakt in een zogenaamde hummingbird garden. Een van de lokale mensen heeft aan de rand van het bos een hummingbird garden aangelegd. Behalve dat hij werkt met feeders heeft hij ook strategisch o.a. bedden met verbena bloemen aangelegd waarop kolibri soorten graag fourageren. Met als gevolg dat tussen de 15 tot 20 soorten kolibries hier prachtig te bekijken en te fotograferen zijn. En dat vanaf een overdekt terras met een kop koffie. Geweldige ervaring. Een van de mooiste soorten die ik die morgen zag was wel deze Gould's Jewelfront. De zeldzaamste was de Buff-tailed Sicklebill in de aangrenzende heliconia scrub.

Dit is de zeldzaamste van de Xenops soorten maar dit exemplaar liet zich fraai bekijken en fotograferen

Een algemene soort in de regio van noord Senegal en op de WP lijst vanwege een geval in Israël/Jordanië  in 1869 met een ander geval (claim?) in hetzelfde gebied in April 1995 (kan daar niets over terug vinden maar wordt genoemd in het boek Waders van Message en Taylor). Gebonden aan droge plekken.

Met zijn witte baard, rode kap en kop als een alcoholicus heeft deze duif geen verdere bewerking nodig om hem in kerstsfeer te brengen!

Net zoals voor de honingzuiger en buulbuul hoef je voor deze endeem héél weinig moeite te doen, maar hij spreekt mij duidelijk meer aan.

La Misère is ook dé lokatie voor Seychelles White-eye op Mahé, maar de in verslagen vermelde plek bij een tuincentrum is niet meer correct (de huidige exacte lokatie vind je op observation.org).

Een van de schattigste vogeltjes op Hispaniola. In december kan je de zeldzame kerstvariant tegenkomen. Zachtjes 'ho ho ho' mompelen helpt om ze dichter voor de lens te krijgen! 

Deze zit normaliter hoger in de bergen dan zijn concullega de Broad-billed Tody, maar in de winter komen de Narrow-billeds de berg af en zie je ze zij aan zij.

Als jullie nog een verslagje willen op deze site in de (een beetje wegkwijnende) rubriek Global Birding, steek dan uw hand op ;-)

Tijdens de boottrip in (naar een kolonie Roze Pelikanen) was dit winterseizoen deze soort goed te doen. We zagen 3 tot 4 adulten. Mooie beesten met de opvallende groene rug. Moet toch eens een keer kunnen in NL…

Noord Senegal is een prima plek voor nachtzwaluwen. Zoals al eerder gesteld zag ik minimaal 3 Golden Nightjars nabij Podor maar ook deze man Standard-winged Nightjar met bizar verlengde pluimen aan zijn vleugels. Later op deze trip zagen we nog een vrouwtje van deze soort. De laatste Nightjar is Long-tailed die zowel s'nachts als overdag makkelijk te vinden zijn. Alleen Golden is Holarctisch maar dat maakte de lol er niet minder om.

Guianan-Shield endemic. Paartje langs een loggingroad. 1 van de target soorten binnen de Antwren soortgroep van deze trip. Gek genoeg geheel sollitair en niet in een mixed-feedingflock. 

Het is leuk birden in Texas in de winter, hoewel het in het voorjaar nog beter zal zijn. Een uitstapje gedaan naar Louisiana omdat hier een aantal zuidoostelijke endemen makkelijker zijn, zoals deze boomklever. Dit is een standvogel, dus in principe geen vagrant potential, in tegenstelling tot de Canadese Boomklever.

Hieronder mijn bevindingen betreffende de Horusgierzwaluwen die ik begin deze maand zag in Senegal. In deze Instagram-posting zijn ook drie aan elkaar geplakte filmpjes (als een) te zien die een indruk geven over hoe ik ze daar zag. Ik hoop dat het iets toevoegt aan de identificatie van de "Schierzwaluw" en de discussie die er over dit geval is en dat de schrijvers (Justin en Gerald) en de CDNA het kunnen gebruiken.

Beschrijving Horusgierzwaluwen Gamadji Sare, Senegal, op 02-12 (15 ex) en 03-12 (9x)-2022 (beide keren gezien in de namiddag met zon in de rug, op korte afstand, soms enkele tientallen meters.)

Algehele indruk: De vogels bevonden zich in een gemengde kolonie met Huisgierzwaluwen. Dit wist ik op voorhand niet. De vogels verschilde in grootte niet veel van Huisgierzwaluwen en het koste een half uur om “te leren” de vogels redelijk snel uit elkaar te houden (zoveel leken ze in eerste indruk op elkaar). Dit is misschien ook de reden dat andere waarnemers op o.a. E-Bird spraken over wel 40 Horusgierzwaluwen en dus niet door hadden dat het een gemengde kolonie van twee soorten was. Ook in manier van vliegen verschilde de soorten niet, vaak beide met typische korte vleugelslagen.  Tevens zijn beide soorten erg zwart van kleur. Na lang vergelijken waren de Huisgierzwaluwen maximaal 10% kleiner dan de Horusgierzwaluwen voornamelijk komend door iets langere vleugels en iets langere staart van de Horusgierzwaluwen. Een Huisgierzwaluw is wat bouw te vergelijken met een professionele turner (klein en zeer gespierd) terwijl een Horusgierzwaluw daar tegenover iets eleganter is vanwege de langere, maar in de basis wel brede, (vooral voor-) vleugels en de iets langere staart. Een extra lastig probleem is dat Horusgierzwaluwen veelal met een gesloten staart vliegen waardoor het vorkje niet zichtbaar is. De staart zit dan als een soort “dop” op de achterkant van de witte stuit, een effect zoals ik dat bij Roodstuitzwaluw soms ook omschrijf. De veerkenmerken die ik heb opgeschreven/ingesproken op mijn dictafoon waren als volgt:

Kop en keel: Voorhoofd vuilwit ietwat weglopend over, het hierdoor opvallende donker, oog (maar geen wenkbrauwstreep effect vormend). Keel aansluitend aan het voorhoofd en snavelstreek eveneens opvallend vuil/grijs wit (spook hoofdjes), eigenlijk veel meer dan ik had verwacht. De onder- begrenzing van deze witte keel (overigens groot) was onregelmatig en vlekkerig. De kelen waren wat betreft grootte ietwat variabel. De vogels hadden vaak volle kroppen waardoor de lichte kelen dan groter leken dan ze zonder gevulde kroppen leken.

Bovendelen en bovenvleugels: Alle vogels (allemaal adult denk ik) hadden zonder uitzondering geheel zwart (lijkende) bovendelen met het zwartste gedeelte op de rug (zwart zadel, soms glanzend). Bovenvleugels zwart (minder diep). De stuit was groot (zeker zo groot als bij Huisgierzwaluw) en liep om de zijkanten van de stuitdoor op de achter flank. Ook zeer opvallend bij van je af vliegen.  De stuit was scherp afgesneden aan de boven en onderkant. De bovenstaartdekveren waren ook weer geheel zwart.

Onderdelen en ondervleugels: De onderdelen waren erg zwart. Geen echte schubben op de buik kunnen ontdekken maar een enkele keer bij heel dichtbij vliegen wel enkele lichte randjes aan de buikveren. Ondervleugels matzwart en soms zilverachtig lijkend. Bij goed licht op de ondervleugels heel opvallend lichte toppen aan bijna alle dekveren waarbij die aan de middelste dekveren het opvallends waren en soms een licht lijntje deed vormen en mij doen herinnerend aan een Stormvogeltje.

Staart: Zoals gezegd vaak gesloten en dan soms ietwat onlogisch, een beetje verfrommeld lijkend, aan de vogels vast zittend. Hierbij was het eind van het achterlijf dikker dan de staartveren die er aan vast zitten en dit bleek een goed eerste aandachtspunt bij snelle identificatie. Dit opvallende “kenmerk” toonde alle vogels. Geheel zwart. Bij zwenken was de staartvork te zien wanneer de staart open ging. Staartvork diepte lastig om goed aan te geven. Zeker minder diep dan Pijlstaartgierzwaluw (die ik nu niet zag maar wel ken en ook een langere staart heeft).  Maar wel duidelijk en ongeveer net niet de helft van de zichtbare staart. Note: Huisgierzwaluw toont soms ook een minuscuul inkepinkje in het midden Staart punten scherp lijkend. van de staart.

Geluid: Niet met zekerheid gehoord omdat de Huisgierzwaluwen ook riepen (denk ik), leek lager en “losser” in toon dan Gierzwaluw.

Ook een van de soorten die alleen te vinden zijn in het gebergte tussen Panama en Costa Rica. Finca Lerida is een grote koffieboerderij met veel aandacht voor ecotoerisme, waardoor ze overal bloemen hebben staan. Volgens de gids was dit een van de betere plekken voor veel kolibries die alleen in deze bergen voorkomen. Het stikte er dan ook van de kolibries, echt overal waar je keek. Deze flowerpiercer is erg leuk om te bekijken wanneer ze aan het fourargeren zijn en dan met het haakje aan de snavel de bloemen "piercen" zoals de naam al zegt. 

Tijdens een reis die ik mocht begeleiden naar Zuid-India. India blijft één van mijn favoriete vogellanden en (mannetjes van) deze soort zijn daarbij één van mijn favoriete endemen. 

De inzet toont een White-bellied. Het geslacht Sholicola is endemisch voor de Western Ghats, Zuid-India. Lang werd gedacht dat het shortwings waren (wat me met kennis achteraf verbaast, als je ze ziet), daarna was het kortstondig een blue robin, nu in een eigen geslacht. IOC heeft Blue Robin als populaire naam gehouden, Clements gebruikt het veel charmantere Sholakili (vrij vertaald: vogeltje van de sholas, het bedreigde bostype van de hooglanden aldaar). Beide soorten komen zeer lokaal voor, de Nilgiri is jammerlijk bedreigd, White-bellied kwetsbaar. 

Deze bedreigde laughingthrush - uit een uniek geslacht voor Zuid-India - gaf een nieuwe dimensie aan het begrip trash bird. Het is geen van ons gelukt om een foto te maken zonder afval op de achtergrond...

Een vrij zeldzame soort die zich niet graag laat zien. Een 'local' vond deze vogel en naderde hem vanachter een bosje, zodat hij mijn kant op kwam. De spectaculair lange staart komt op deze foto niet op zijn briljantst uit (die heb ik wel in een wat bewerkt shot, maar ik vond het leuker om een ongeshopte foto te uploaden).

Munching male

Deze soort mist nog op de site, dus bij deze. Eén van mijn favoriete Zuid-Afrikaanse vogelsoorten.

Algemeen in noord-Senegal maar wel een erg leuke soort. Vaak in luidruchtige groepjes. Hoe zit het nu met waarnemingen in de WP (Westelijke Sahara, Mauritaanse WP gedeelte)? Overigens is het erg stil, ook na corona, uit deze WP gebieden. Niet meer zo veilig?

Deze onbekommerde paradijsvliegenvanger plaats ik maar even om te wijzen op een additie aan de uitgestorven avifauna van Mauritius: https://doi.org/10.25226/bboc.v142i4.2022.a2

Tijdens heb bestuderen van de Horusgierzwaluwen op de tweede dag op deze plek vonden we (Abdou Lo, driver Isa en ik, nog dank voor de tip Remco) al 1en later 2 Krokodilwachters maar ook dit mannetje Seebohms Tapuit (Atlastapuit?). Gaaf beest. Even dacht ik met een dikke Woestijntapuit te maken te hebben (zeldzaam in Senegal) maar zag al snel dat de structuur daarvoor niet klopte, daarna liet hij zijn staart zien en viel het kwartje helemaal. Dit is een soort/taxon die/dat vaker in de winter wordt gevonden in noord Senegal zo vertelde Abdou mij. We zagen dagelijks enkele Tapuiten maar uiteindelijk maar 1 Seebohms. Hier nog een link naar het artikel wat Wim van Z. al eens aanhaalde over die soort in de regio.

Vorig jaar was ik in de gelegenheid om deze endemische ara voor Bolivia te bewonderen. Van de 8 'echte' ara's heeft Bolivia toevallig de enige twee endemen. De andere is de Blue-throated Macaw die ik in 2019 al eens zag. De Red-fronted Macaw nestelt in een spectaculaire omgeving met steile rotskliffen. Met wat geluk is het mogelijk om ze dichtbij langs te zien vliegen. Dit paartje deed precies wat ik gehoopt had. Voor meer foto's en een verhaal zie mijn website.

Vorig jaar was ik in de gelegenheid om deze endemische ara voor Bolivia te bewonderen. Van de 8 'echte' ara's heeft Bolivia toevallig de enige twee endemen. De andere is de Blue-throated Macaw die ik in 2019 al eens zag. De Red-fronted Macaw nestelt in een spectaculaire omgeving met steile rotskliffen. Met wat geluk is het mogelijk om ze dichtbij te zien langs vliegen. Deze ging er ook even goed voor zitten! Voor meer foto's en een verhaal zie mijn website.

Een van de vetste soorten in Oman, en erg gemakkelijk te vinden!

Het was flink hopen vooraleer we aankwamen te Mudday, aangezien er nog geen enkele Zijdestaart was gezien deze winter... De soort komt namelijk pas begin november het land binnen en druppelt dan stilletjes door tot de klassieke overwinteringsplekken.

Groot was dan ook de vreugde toen we plots dit mannetje vonden, weggedoken in een verwaarloosde palm grove. De eerste van Oman dit najaar en nadien gezien door velen!

We hadden tijdens de Birding Breaks trip door Colombia maar liefst 6 Antpitta's mooi gezien.

De Chami Antpitta is recent gesplitst van de Rufous Antpitta. Hij komt voor in de westelijke Andes in een klein gebied rond Medellin.

Misschien wel de meest spectaculaire - terugkerende - dwaalgast in Oman deze winter. 

Een dosis nachtelijk geweld van vorige maand...

De bonus soort die we vandaag vonden terwijl we uren lang de Horusgierzwaluwen bestudeerde.

De plek van de Horusgierzwaluw kolonie in Senegal. Ik heb me laten vertellen dat dit ongeveer 3000 km verwijdert is van het bekende verspreidingsgebied van de soort.

Een van de vele dwaalgasten deze afgelopen maand in Oman... Het was er feest!

Mja, hoe kan ik het het best beschrijven... In Oman kan alles!

Terwijl ik een rondje liep langs de weg vanaf het vissersdorpje Xcalak kwamen er twee Clapper Rails uit de begroeiing lopen die minutenlang midden op de weg liepen. Leuk om deze soort op deze manier te zien!

Zware crop maar goed beeld van de korte staart in profiel. 

Pas m'n tweede Oriental Pratincole, na de eerste in Zeeland te hebben getwitcht, inmiddels toch al weer even geleden. 

Dit was de grootste verrassing tijdens mijn afgelopen 3 weken in Oman (gidsen + een korte trip nadien met een goede vriend). Heerlijk om uiteindelijk toch nog een nieuwe te vinden voor Oman. Wat een vogelland! 

Bemerk de korte staart, donkere bovendelen, en als je goed kijkt het ovale neusgat. Vluchtfoto's komen er zo meteen.