Wereld-soorten

Regelmatig fraai te zien, ook in tuinen (zonder water in de buurt).

Meerdere exemplaren gezien op Bermuda, regelmatig ook open en bloot langdurig te bewonderen. 

Een Gibsons Albatros achter de boot tijdens een Kaikoura pelagic een aantal jaren geleden.

Een erg zeldzaam taxon, enkel nog voorkomend in kustmoerassen op de grens tussen Oman en UAE (de Collared die voorkomt in het uiterste O van Oman behoort tot de wijder voorkomende NO Afrikaanse ondersoort). 

Heel erg blij met deze, aangezien het de hoofdreden was voor mijn korte trip naar UAE afgelopen weekend, op de terugweg van Oman. Even zoeken, maar dankzij wat tips toch wel nog steeds goed te doen in het goed beschermde Khor Kalba reservaat. 

De Reunion Grey White-eye is verreweg de algemeenste endeem, net zoals zijn zustersoort op Mauritius.

Er zijn drie ondersoorten beschreven die niet altijd erkend worden.

Welke ondersoort de grijze vogel links zou zijn weet ik niet zeker (eerder alopekion (centrale bergen) dan borbonicus (noorden en oosten), maar de bleke vogel rechts –op een steenworp afstand van zijn typelocatie– is zeker xerophilus. De andere vogels die ik in de (vrijwel compleet vernietigde) droge zône van Réunion fotografeerde waren wat donkerder dan deze, maar hadden wel steeds een bruine rug.

Een van de 15+ Bermuda Petrels gezien vanaf onze tweede boottocht.

Meer informatie over het 2022 broedseizoen hier.

1 exemplaar vandaag in een kleine flock Cape May Warblers en Northern Parula's.

Een van de algemenere Amerikaanse zangers op Bermuda op dit moment. Deze kwam binnen een meter langs. 

Verassing vandaag, deze fraaie Swainson's Warbler. Een van de schaarsere Amerikaanse doortrekkers/ overwinteraars? op Bermuda.

Een van de 12 soorten Amerikaanse zangers in een nietszeggend hoekje vegetatie op een golfbaan op Bermuda.

Nilgiri Pipit is een endemische bergsoort uit Zuid-India. Upload bijna live vanuit het veld 😉

Het is jammer dat bijna alle vogels op Réunion al 350 jaar uitgestorven zijn, want het is een erg fraai eiland. Je moet het alleen niet bezoeken tijdens (een lang weekend vanwege) Wapenstilstandsdag, want dan wordt er overal gepicknickt: dat gaat gepaard met tenten, muziekinstallaties en grote hoeveelheden drank.

Ondanks deze slechte planning zag ik de overgebleven landvogels zonder veel moeite: zelfs de cuckooshrike had ik binnen een uur, al was de waarneming niet bijzonder goed. De kiekendief kom je ook wel ergens tegen (ik zag er vier in 2½ dagen), maar de Col de Bellevue leek volgens ebird een betrouwbare plek: dat bleek inderdaad het geval.

Het leukst vond ik de Barau's Petrels die 's avonds het land invliegen.

Algemene soort op deze hoogte (1400m), in vooral grote mixed feeding flocks met andere Tangara soorten, Woodcreepers en Tyrant flycatchers.  

Male

Er zitten op Praslin wel meer endemen op de stroomdraden.

Zo zijn ze aanzienlijk makkelijker te zien dan boven de palmbladeren in Vallée de Mai, de traditionele lokatie.

Een van de 20+ Bermuda petrels vanaf een pelagic voor de kust van Bermuda, ter hoogte van de eilandjes waar ze nog (en weer) broeden.

Waarschijnlijk onvolwassen vogels (via Bob Flood), die in de avond rond de kolonie hangen.

Typerend voor de Galapagos is dat de fauna erg tam is. Je kan er zo naast de velduilen wandelen.

Een algemene vogel op Genovesa.

Jonge vogel. Reageerde sterk op geluid (zo gevonden).

De zeldzaamste vogel van onze reis, Floreana mockingbird.

Tijdens een trip naar Oman vanuit Mirbat de pelagische trip gedaan die iedere bezoekende vogelaar aan dit land maakt. Tijdens een trip meer dan 20 jaar geleden deed ik verwoede pogingen om vanuit de landpunt bij Mirbat met de scoop wat zeevogels te observeren maar dat is nu wel anders. Het was een prachtige ervaring om nu Jouanin's Petrel, Persian Shearwater (praktisch gegarandeerd) en Flesh-footed Shearwater (2 exx.) van zeer nabij te kunnen bekijken en fotograferen. We hoopten natuurlijk ook op Swinhoe's Storm-Petrel maar dat mocht niet zo zijn.

Maar het echte hoogtepunt was wel de waarneming van pakweg 20 potvissen. Individuele beesten en 2 tot 3-tallen werden gezien op korte afstand van ons bootje, rustig dobberend, spuitend en zo nu en dan duikend met daarbij fraai hun staart tonend.

Een nogal lastige endeem in deze open dierentuin (tenzij je vertwijfeld naar Île aux Aigrettes gaat). Veel mensen zien hem langs het Macchabee-trail, maar daar was ik vier keer tevergeefs.

Een uitstekende plek voor deze soort bleken de Chamarel Road en het Les Mares Trail, beide vanaf de rotonde hier. Langs de weg staat (Australische) Callistemon citrinus waar ze nectar in zoeken.

In de 100% exotische begroeiing langs het trail bleek ook de Mauritius-ondersoort van de Mascarene Paradise Flycatcher algemeen: dat scheelt een rit naar Bras d’Eau (die ik dankzij het verslag van Sander Bot helaas al gemaakt had).

De overige lastigere endemen:

Pink Pigeon – tien rond de kooien aan de start van het Macchabee trail; een paar op de kooien in Vallée de Ferney, maar daar ook één ongeringde juveniel wat verder weg.

Mauritius Kestrel – twee gezien, één gehoord bij nestkasten in Vallée de Ferney, verder aldaar ook nog de gevoerde “Pepito”. Hij schijnt niet altijd te komen, dus ik raad aan toch maar te gaan wandelen.

Echo Parakeet – niet overdreven veel langs het Macchabee trail, waar ik haast net zoveel Halsbandparkieten zag.

Mauritius Cuckooshrike – pas bij mijn derde bezoek aan het Macchabee trail een mannetje dat zich (midden op de dag!) goed liet zien. Wellicht te helder en winderig ’s morgens. Blijkbaar is hij meestal makkelijker…

Mauritius Olive White-eye – Bassin Blanc, bij grauw weer om 13:30 na een half uurtje posten leuk gezien. Het gaat erg slecht met deze soort dus ik had het snelle succes niet verwacht. Bij paniek is er hier de dierentuinoptie op Île aux Aigrettes.

Een dagtrip naar Rodrigues zat er helaas niet in en € 800 voor een pelagic zonder de garantie langs Round Island te varen was me te gortig. Ik kwam nog wel een Iers stel tegen dat ook in deze tocht geïnteresseerd was geweest, maar de MWF liet deze kans open.

Hier een opname van de Socotra Gierzwaluw met een volle crop. De soort broedt hier dus zeker nog eind oktober/begin november op de kliffen langs de kust bij Salalah. Op deze plek is de soort dus gemakkelijk te identificeren, mede omdat de vogels hier van zeer dichtbij te bekijken zijn en veelvuldig roepen. Ik heb deze gierzwaluw ook nog gezien op 2 plekken meer in het binnenland en dan is het zeker een stuk moeilijker. Ze zijn toch wel donkerder dan Vale Gierzwaluw, lijken groter en vliegen wat rustiger en trager. Die iets meer taps toelopende keelvlek is toch wel variabel en in het veld vaak moeilijk te zien, zelfs op zo'n schitterende plaat van Joachim.

Nog een foto - zie de eerdere post voor meer uitleg. 

Na al het Vale Gierzwaluwen geweld toch maar ook eens dit erg gelijkend taxon posten. Socotragierzwaluw, en zoals velen van jullie wellicht weten ook broedend in Oman. Ik vond ze zelf enorm gelijkend op Vale met een iets langere, puntigere keelvlek, en vroeg me af of er iets te doen is met de rui van de vogels als kenmerk? Ze waren namelijk allemaal flink daarmee bezig. De roep was het voornaamste verschil vond ik, erg traag en diep vergeleken met gewone/vale, en vreemd genoeg herinnerend aan Western Wood-Pewee (voor mij persoonlijk een vaak gehoord roepje tijdens de zomer in Canada). 

Eens een nieuwe voor de site. Vorige week op trip in de Galapagos. Niet de geschifte diversiteit, wel heel plezant met de endemen en dieren en vogels die heel tam zijn. 

Van 12 tot 15 vogels in de jaren zestig weer toegenomen tot enkele honderden vogels. Dit door verplaatsing naar diverse eilanden zoals Cousin.

Endeem van de Seychellen met een populatie van ongeveer 250 a 300 vogels. Is weer toegenomen laatste jaren en zit naast La Dique nu ook op Denis, waar de soort is uitgezet. 

Niet algemeen op Mahé en Praslin, maar ook de elektriciteitsdraden zijn daar schaars, dus zijn ze toch relatief makkelijk te vinden.

Algemeen op Cousin Island wat met een toeristenexcursie makkelijk te bereiken is.

Eén van de hoofdsoorten van Centraal Peru is toch wel de zeer bedreigde White-bellied Cinclodes. Deze misten we op onze eerste poging op 4 juli op verschillende bekende plekken. Deze megasoort wil je niet missen en ik baalde dan ook flink bij het in eerste instantie missen van de soort. Doordat we de andere (endemische) soorten wel goed scoorden en we op 11 juli 'in de buurt waren' konden we nogmaals een poging wagen. Deze keer met succes en hebben we vier vogels fantastisch gezien! 

Deze endemische soort is in 2020 beschreven en redelijk eenvoudig te vinden aan de oostkant van de Andes van Centraal Peru. Deze Tapaculo leeft op rotsen en in kleine struiken en is op deze manier een stuk makkelijker te vinden dan de meeste Tapaculo's. 

Als reactie op de gave platen van Pierre hier zijn neef de Socotra Sparrow waar de Abd al-Kuri Sparrow ooit als ondersoort onder viel. Algemeen op Socotra. Ik begreep dat de eilanden groep nu onder het bestuur staat van de UAE en een veilige haven is?

Zowel in de dorpen als in de wadi's bleken de mannetjes aanzienlijk talrijker dan de vrouwtjes. Nergens jongen of aanwijzingen voor broeden gezien. 

Ook de vrouwtjes zijn opvallend bleker dan die op Socotra. 

In het eerste dorpje op het eiland geen mus te vinden, in het tweede dorpje bleken ze vrij talrijk te zijn. Later op de dag ook her en der in een paar wadi's gevonden in groepen tot 20 stuks. 

Dit is het mannetje. Duidelijk kleiner en bleker dan de mus op Socotra. 

Príncipe Scops-Owl Otus bikegila, een nieuwe soort voor de wetenschap. Verklaringen van lokele bewoners dat er zich een kleine uil op het eiland schuil houdt dateren al uit 1928, maar de eerste moderne aanwijzingen, in de vorm van geluidsopnamen, werden pas in 2009 gepubliceerd door Melo & Dallimer, hoewel men toen nog niet helemaal zeker wist of de geluiden afkomstig waren van een vogel. Pas begin juli 2016 werd het bewijs geleverd dat er echt een onbeschreven uilensoort op Príncipe voorkomt. Filip Verbelen slaagde er toen in om mooie foto’s van minimaal twee uilen te maken die weliswaar sprekend leken op São Tomé Scops-Owl, maar heel anders zongen. Moleculaire data bevestigen dat Príncipe Scops-Owl een andere soort is dan São Tomé Scops-Owl. Príncipe Scops-Owl is nu formeel beschreven door een internationaal team in een artikel gepubliceerd in ZooKeys. De soort is genoemd naar een lokale natuurbeschermer en vermaarde gids, genaamd Bikegila.

Deze albatros was het hoogtepunt van een zeetocht vanuit Simon's Town met Cape Town Pelagics op 10 september jl, omdat het een Tristan albatros lijkt. De lokale experts denken dat vanwege de geheel witte staart, dus moet het een oud beest zijn, maar in dat geval is de vleugel niet licht genoeg voor een Wandering albatros. Echter online kwamen er reacties dat het ook een Gibson's (Wandering) albatros zou kunnen zijn, al zou die op basis van de lokatie veel minder waarschijnlijk zijn. Op mijn video is te zien dat de albatros geen ringen heeft die de herkomst zou kunnen bevestigen, dus blijft het gissen waar deze albatros vandaan komt. Het is natuurlijk jammer een zeldzame albatros te zien en dan niet te weten welke soort het betreft (itt deze spectaculaire waarneming in die buurt). Als iemand hier verheldering in zou kunnen brengen, dan zeer graag!

Dit is niet echt een Peruaanse endeem omdat de soort ook nog net in Bolivia voorkomt

Zoals bekend herbergt Zuid Amerika een behoorlijk aantal vliegenvangers. Een groot aantal zijn nogal "drab" maar er zijn uitzonderingen. Ik plaats hier twee plaatjes van wat meer kleurrijke soorten.

Beide soorten zijn Peruaanse endemen, vrij zeldzaam en vaak skulkend in de ondergroei.

Eentje uit de oude doos. De kleinste niet-vliegende ral ter wereld, Inaccessible Island Rail, tevens een van de meest lastige vogelsoorten op aarde om te zien te krijgen. Tenzij je aan land kan komen... het eiland heet echter niet voor niets 'Inaccessible'.

Fotootje van vorige week, nog iets frisser, net voordat ie de oceaan overstak ;). 

Heerlijk gevogeld in Cape May recent, een topplek waar ik nog heel wat ervaring kon opdoen met Oostkust-soorten. Kijk er al naar uit terug te gaan!

Als ie ooit in de WP komt, dan komt ie zo... Wellicht ergens op een lava veldje in de Azoren? Een heel onopvallende skulker wanneer ze niet hun opvallend zomerkleedje tonen. 

Dit is een van die soorten waarvan je hoopt dat je die een keer mooi in beeld krijgt. Deze wordt veel vaker gehoord dan daadwerkelijk gezien.

We hadden geluk dat deze vogel in een dicht stuk bamboe precies in een window goed te zien was en daar minutenlang bleef zitten.

Deze soort wordt regelmatig in de zuidelijke staten van de US gezien, zo ook dit voorjaar in New Mexico. Net over de grens is in Mexico het geen moeilijke soort. We zagen er meerdere tijdens de Mexico reizen. De mooie zang verraad ze vaak het eerst. De soort fotograferen (zeker met een slome camera zoals ik die heb) is een stuk lastiger.

Een niet zo alledaags beeld van een Katvogel, maar je krijgt dan ook niet altijd de kans ze effectief te zien trekken 's nachts. Deze vogel vloog over ons rechtstreeks de Atlantische Oceaan in (Delaware Bay) om hopelijk aan de overkant terug aan wal te raken. 

Terug van een heerlijk weekje gidsen in Cape May, en deze Boat-tailed Grackle was nog een nieuwe voor me gezien ik niet eerder de oostkust bezocht. 

Ondersoort torreyi heeft in de laatste decennia flink opgerukt naar het noorden en komt nu tot ver in New York voor, maar blijft toch wel echt een subtropische grackle van de zoutmoerassen. 

Bizar genoeg zat er ooit (2008) een vogel in de Antwerpse haven (Belgie) maar werd niet aanvaard omwille van sterke vermoedens dat de vogel niet op eigen kracht was hier geraakt. Het is dan ook geen langeafstandstrekker. De Gray Catbird die daar amper enkele kilometers vandaan zat, amper een jaar eerder, geraakte wel door de 'keuring'.