Wereld-soorten

Prothonotary Warbler broedt op Point Pelee (net als in het nabijgelegen Rondeau Provincial Park en Long Point). Een geweldige soort, met een heel specifiek broedhabitat in moerasbossen. Ze foerageren laag boven de grond en boven stilstaand water met veel insecten. Blijkbaar maken ze goed gebruik van nestkasten die speciaal voor deze soort geplaatst worden (als beschermingsmaatregel).

Ze hebben écht een rood oog! Meer info in de onderschriften bij Bay-breasted / Black-and-White warbler.

Chestnut-sided Warbler is een van de soorten die ooit de inspiratie vormde om samen met Roef Mulder, Jan Bisschop en Sietse Bernardus een week door te brengen op Ilse de Sein (Frankrijk), in oktober. Daar was een paar jaar daarvoor een Chestnut-sided Warbler gevonden, en ligt dicht bij het welbekende Ouessant. Dat bleek mijn meest lege oktober week ooit! :-). Op Point Pelee is Chestnut-sided een van de algemenere warbler soorten. Voor meer info zie onderschriften bij Bay-breasted en Black-and-White Warbler.

Een soort die ik eerder in de VS al eens in de broedgebieden had gezien, maar dan zitten ze veelal heel hoog in de bomen. Op doortrek, zoals hier op Pelee, foerageren ze ook regelmatig in lage ondergroei en laten zich dat geweldig zien.

Tijdens onze trip duurde het even voordat Canada Warblers arriveerde. Ze foerageren hoofdzakelijk dicht bij de grond, en doen dan qua gedrag ook wat denken aan de Oporornis-warblers.

Misschien wel "The Mother of all Warblers". De coating van m'n verrekijker is nog steeds beschadigd. Zie verdere opmerkingen in het onderschrift van Bay-breasted en Black-and-White Warbler.

Samen met Han Zevenhuizen en Ruud van Beusekom was ik medio mei op Point Pelee. Een klassieke "migration hotspot", zo ook tijdens ons verblijf! Hoge aantallen vogels, met in totaal 30 soorten Noord-Amerikaanse zangers (voorheen de zogenaamde "Dendroica's", tegenwoordig "Setophaga"). Black-and-White warbler zie je dagelijks, wat heel fijn is, want je krijgt er nooit genoeg van! De bedoeling is een verslag te schrijven voor deze website, met nog veel meer foto's en achtergronden :-).

Samen met Han Zevenhuizen en Ruud van Beusekom was ik medio mei op Point Pelee. Een klassieke "migration hotspot", zo ook tijdens ons verblijf! Hoge aantallen vogels, met in totaal 30 soorten Noord-Amerikaanse zangers (voorheen de zogenaamde "Dendroica's", tegenwoordig "Setophaga"). Bay-breasted Warbler zagen we vrijwel dagelijks, maar ik had ze wel in wat hogere aantallen verwacht. De bedoeling is een verslag te schrijven voor deze website, met nog veel meer foto's en achtergronden :-).

Bij ons fraaie derde verblijf aan een meertje, waar een paartje IJsduikers, Roodhalsfuten en Amerikaanse Nachtzwaluwen zaten, zag ik tijdens het eten ineens een groot grijs ding naar beneden vallen … Snel naar buiten gegaan en daar zat gewoon een Laplanduil 👀. De volgende dag kwam hij/zij geregeld muizen vangen en je kon ‘m tot op een paar meter benaderen. Wilde je een foto hebben waar z'n ogen op stonden, dan moest je nog aardig je best doen ... had alleen maar oog voor muizen.

Ik liep op 28 oktober 1995 met Jan Wierda in de Coepelduynen van Katwijk aan Zee toen de pieper afging met de melding: Bartrams Ruiter op de Maasvlakte. Als een dolle eerst naar mijn huis gereden om een 50 mm lensje op te halen. Ik had immers een foto gezien in Birding World dat er een fotograaf op zo'n halve meter naast de vogel lag ! Maar de vogel van de Maasvlakte was helaas erg ril ...

In de provincie Manitoba, Canada zijn ze vrij talrijk en staan ze geregeld op paaltjes langs de weg.

Van 26 mei tot 11 juni 2022 naar Manitoba, Canada geweest. Op diverse plekken 3 Rode Grutto's gezien.
Lokalen vertelden dat de winter bijna acht maanden had geduurd en het tot -30 kon gaan. Vorig jaar weinig tot geen regen en dit jaar bijzonder veel waardoor er rivieren buiten hun oevers gingen. Op sommige plaatsen konden we dan ook geen toegang krijgen.
De reis was een succes met 22 soorten warblers, 8 spechten, 10 sparrows en 3 uilen waaronder een Laplanduil. Meer foto's volgen ...

Een Aleutian Tern nabij Homer (Alaska) van afgelopen maand. Een heel schaars ding wat in vennen nabij de kust broedt. Een ietwat nieuwe kolonie bestaande uit 10-15 paar nabij Homer trekt sinds kort flink wat bekijks. 

Mooie Woodcreeper. Een paar dagen later vonden we ook de Brown-billed.

In Argentinië zitten nog een paar honderd exemplaren van deze lokale soort. In de broedtijd zijn ze relatief gemakkelijk als je de kolonies kent. Na het broeden zwerven de vogels over een groot gebied uit en is het lastig om ze in de uitgestrekte moerasgebieden ten noorden van Buenos Aires te vinden. We vonden uiteindelijk een groepje van negen: #buitenkans!

Deze soort wordt veel meer gehoord dan gezien maar op onze west Mexico trip zat alles mee, dus ook deze soort die bij de tweede poging goed meewerkte. Door zijn voorkomen nabij nabij stad Meoqui is deze soort in 2016 "holarctisch" geworden. De soort is kwetsbaar. Vroeger vallend onder King Rail maar genetisch dichterbij Clapper Rail en afgesplitst.

Toch wel een van de mooiste toendra soorten in Noord-Amerika!

Deze soort is als overwinteraar echt makkelijk om te zien in (west) Mexico. Ik “ moest” voor mijn Holarctische lijst 2 rallensoorten zien (gelukt en goed) en we kregen er nog een moeilijke (niet holarctische) soort bij maar ik had nog nooit zo makkelijk Sora’s gezien.

De Wish Tree is een eenzame boom in de Taukum Desert. Als je er een lap inhangt, of iets van plastic, dan mag je een wens doen. Mijn wens kwam al uit, voordat ik dat had gedaan. Zes soorten zangers zaten in deze boom, waaronder deze fraaie Sykes's. De lange snavel, lange staart en zeer korte handpenprojectie waren goed te zien. In Nederland is er één geval (1986, geringd, Almere).

Ik zat weer eens te bladeren in mijn foto's van vorig jaar en het leek me nog wel aardig om deze te plaatsen. Ocellated Tapaculo is toch wel de tapaculo ter tapaculo's. Lekker moeilijk om te zien, maar zeker de moeite waard om het te proberen! Bij mijn bezoek aan Paz de las Aves begreep ik dat er een kans was om deze te zien, maar dat hij zeker niet gegarandeerd was. Omdat het ook een flink eind lopen was (minstens 1,5 uur heen en weer) deden ze dat eigenlijk normaal niet met klanten. Omdat ik 'm toch wel heel graag wilde zien, gingen wij wel op pad. Omdat ik ook een nachtje geboekt had en de uilen niet gelukt waren, wilden ze dat wel doen. Toen we aankwamen in 'tapaculogebied' deed Angel alle moeite om er eentje te vinden, maar dat lukte niet. Een flink stuk op de terugweg hoorden we er echter ineens eentje roepen! Angel stond al klaar met zijn doosje wormen en op zijn kenmerkende volume 'COME COME' (eten in het Spaans) werd de tapaculo vakkundig uit de dichte begroeiing getrokken. Inderdaad zeker alle moeite waard :).

Turkestan Tit: door IOC beschouwd als ondersoort van de Koolmees, maar in Nederland beschouwt als een aparte soort. Dit taxon en de nominaat van de Koolmees kwamen samen voor in dezelfde Kazachse bossen. De Turkestaanse Mees lijkt op de Grijze Koolmees (Cinereous Tit, P. cinereus). Cinereous Tit heeft meerdere ondersoorten en op het eerste gezicht zou je zeggen dat het logischer is dat dit taxon een ondersoort is van de Cinereous?

De Zwarte Leeuwerik is met de Veldleeuwerik de talrijkste leeuwerik van de Kazachse steppe. We zagen honderden exemplaren per dag. Hun prachtige, zwaluw-achtige baltsvlucht zie je veelvuldig, maar verveelt nooit.

Een van de leukere mussen. Goed te doen in het zuidoosten van Kazachstan in de saxaul vegetatie.

Net (maar dan ook net?) niet Holarctisch hoewel ik dit nog even verder moet uitzoeken maar wel een fantastisch gave soort en endemisch voor west Mexico. Niet moeilijk maar wel lokaal in zijn verspreiding en gebonden aan laagland scrub. Een “must see” als je daar naar toe gaat.

1996 -Yemen. Helaas niet meer bereisbaar. Met Arabian Golden Sparrows bij 50 graden in de schaduw.

Een andere endeem van NW-Argentinië. Relatief gemakkelijk te vinden in kleine groepjes op de geschikte locaties binnen het verspreidingsgebied. Wij hadden ze bijvoorbeeld op vijf verschillende dagen.

De "gaai der gaaien" noemde Jan van der Laan hem en ze zijn inderdaad geweldig. Niet al te moeilijk op die plek. Soms komen ze je in groepen opzoeken. Tijdens het zoeken naar de Eared Quetzal waren ze soms irritant door steeds de aandacht af te leiden omdat ze ongeveer even groot zijn. Ook erg luidruchtig, zoals gaaien zijn.

Ik had het geluk een bijzonder dagje spring migration mee te mogen maken langs de zuidkust van Texas in Anahuac NWR. De dag ervoor was het erg slecht weer geweest en een dag later op 26 april zat bijvoorbeeld Boy Scout Woods vol met zangvogels. Bomen vol met warblers in zomerkleed, vireos, tanagers en lijsters. Deze Amerikaanse Nachtzwaluw zat middenop dezelfde dag rustig bij te komen op een paaltje net buiten High Island.

Mijn voorspelling voor een van de eerst komende nieuwe soorten voor de US (Texas of Arizona) is deze soort die zowel in west als oost Mexico steeds meer naar het noorden opkruipt. Algemeen tijdens de west Mexico trip en de enige Holarctische Saltator.

Naar aanleiding van het filmpje van Remco Hofland onder de Long-billed Thrush, deze andere Zoothera die ineens opdook voor de lens.

Speciaal voor Jan, om te laten zien dat ze echt bestaan........... Een van de endemen van NW-Argentinië; leeft een terug getrokken bestaan in de hoge Andes op de vochtige/bewolkte zijdes van berghellingen. 

Seriema's zijn grote aan valken en caracara's verwante loopvogels. Twee soorten slechts, de Red-legged Seriema met een vrij groot verspreidingsgebied en in open grazige landschappen. De Black-legged Seriema heeft een veel kleiner verspreidingsgebied (stukjes Bolivia, Paraguay en noordelijk centraal Argentinië). Daarnaast heeft de soort de onhebbelijkheid om in (droge) bossen een onopvallend bestaan te leiden, wat het zoeken naar deze soort er niet eenvoudiger op maakt. Wij moesten er hard naar zoeken, maar vonden uiteindelijk twee vogels ongeveer in de laatste minuut dat we nog een kans op deze soort hadden.

Dit kleine vliegenvangertje liet zich prima zien. Cerro Azul is een hele relaxte plek ten zuidoosten van Panama City. Veel goede soorten op een hoogte van ca 900 meter.

Voor mij de tweede trip waarbij ik deze gave zanger zag. Dwaalgast in de zuidelijke US (Arizona). Op deze trip veel gezien en gehoord. Veel makkelijker dan in Aug. 2017. Deze vogel was aan het knokken met een soortgenoot en liet zich zelfs door mijn slome camera redelijk vastleggen.

Waar we diverse keren de bijzonder spectaculaire Yellow-tailed Black Cockatoo (Calyptorhynchus funereus) onder ogen kregen, zagen we deze Glossy Black Cockatoo maar één keer. Niet getreurd, want afgezien van het feit dat deze enorme vogel een paar keer recht op ons af kwam vliegen, echt iets om nooit te vergeten, landde dit mannetje vlak voor ons in een boom en bleef daar vervolgens meer dan een half uur zitten.

Kijk, ik snap ook wel dat dit niet de meest scherpe foto is en bovendien wat overbelicht. Toch gebruik ik deze om mijn videos van deze soort te pluggen, want die mogen er wat mij betreft zijn. Afgebeeld hier is een juveniele vogel (geen blauw maar groen in het gezicht) die langzaam maar zeker deze pandanus (?) palm van al z'n lekkernijen ontdoet, daarbij de messcherpe bladeren vakkundig ontwijkend. De reden dat Paul Schrijvershof deze als soort van de trip noemde, wordt mogelijk duidelijk uit deze video, waarbij een groep Blue-faced Honeyeaters het sap van een eucalyptusboompje oplikt, dan wel dit exemplaar dat nectar oplikt van de bloemen, oftewel honey eat.

Even de omgekeerde wereld :). 

Hoewel nog steeds schaars, is Europese Smient een gewone overwinteraar aan de westkust van Noord-Amerika. Met name rond het ZW van British-Columbia is de soort bijzonder algemeen, met in groepen van +100 Amerikanen vaak 2-5 Europese Smienten. Hybriden blijven bijzonder schaars, bizar genoeg, en - andere biologische mechanismen achterwege gelaten - lijkt een scheiding van broedgebieden dus nog steeds gehandhaaft tijdens de zomer. Er was namelijk ooit disussie of de soort nu wel of niet in Alaska broedde, en dat is nog steeds niet duidelijk. 

Met Peter vS en Dick M eind maart/begin april een trip naar de Andes in het Noordwesten van Argentinië gemaakt. Volgens mij een door Nederlanders weinig bezochte regio, maar wat mij betreft een aanrader. Een van de highlights was deze White-throated Antpitta. De zuidelijkst voorkomende antpitta? 

Brown Quails zijn tamelijk algemeen in met name moerassige gebieden in Australië  en laten zich doorgaans erg makkelijk zien, in ieder geval een stuk eenvoudiger dan onze Kwartels. Dit groepje, met een aantal jongen erbij, liep langs de kust van het Royal National Park rustig te foerageren waarbij ze open stukken niet schuwden. Als ze achter een bosje verdwenen schatte ik in waar ze tevoorschijn zouden komen, liep daar snel heen en ging op een rots staan en doordat ze geen erg in me hadden kon ik leuke videos maken. 

De eerste foto van de grootste pelikaan ter wereld voor de site. Te vinden in een wijd scala van zoet- én zoutwatergebieden en vaak aangenaam tam. Deze groep van 23 (waarvan één gekleurringd) stond geduldig te wachten totdat de lokale Aussies terugkwamen van hun vistochtje en onder het genot van een biertje hun Australian Salmons begonnen schoon te maken - en de ingewanden verdeelden onder de pelikanen, Silver en Pacific Gulls. 

Mensen die denken dat je in Australië zó ff Valk- en Grasparkiet ziet, komen bedrogen uit. Beide zijn echte outback soorten die zich, in tegenstelling tot de Rainbow Lorikeets en kakatoes, niet in de steden wagen. En zelfs als je dan een rondje maakt en een beetje het binnenland inrijdt, maak je nog weinig kans op beide (hier algemene kooi)vogels. In ons geval, met regens in het binnenland, waren er geen te bekennen - totdat we hier, bij een drinkplaats, tegen een vijftal Valkparkieten aanliepen. Dit is een mannetje.

De algemeenste honeyeater van Zuidoost Australië maar nooit saai; ze staan er goed op, o.a. juvenielen (en deze), poetsend en foeragerend.

Na enkele keren te hebben gedipt, waaronder in de beroemde Capertee Valley (waar zich misschien wel de laatste paar - critically endangered - Regent Honeyeaters van de wereld ophouden), scoorden we deze prachtsoort op een druilerige koude ochtend vlak voordat we Sydney terug inreden. Hij, want dit is een mannetje, werkte ook lekker mee qua video.

Nu 'ns geen linkje naar een video, want toen we deze geweldenaar naast de auto zagen zwemmen was er tijd voor één foto, en weg was-ie. Gelukkig later nog een paar keer gezien, maar toen verder weg. Als gevolg van de regens waren niet alleen stelten, rallen en bepaalde soorten parkieten en kakatoes naar de binnenlanden vertrokken, maar ook de nodige eenden: we zagen slechts enkele Pink-eared, Blue-billed en Musk Ducks - en helemaal geen Freckled Ducks.

Een andere most wanted was deze soort tijdens de west-Mexico trip. We zagen ook de noordelijke grijswang ondersoort melanauris die eenmaal in Arizona is vast gesteld. Nog twee holarctische (nieuwe wereld) Warblers te gaan na deze trip.

Een wenssoortje van mij in het Kruger. Kwam aanvliegen en heeft even gefoerageerd. Daarna weer vertrokken.

Wat een gave soort! 3 vogels kwamen ineens binnenvallen toen we in de Sweni-hide zaten. Later bij Leeupan ook nog een mannetje gezien en afgelopen week een filmpje gezien dat ze daar gebroed hebben.

Schijnt in het Kruger redelijk zeldzaam te zijn. Wij hadden het geluk 3 vogels gezien te hebben bij de Sweni-hide, aan de oostkant van het park. De plek, als ze gezien worden. Voor mij één van mijn vele lifers op deze trip.