Wereld-soorten

Deze WP soort stond nog niet in de DB Gallerij

Van deze WP soort stond nog geen foto in de DB Gallerij. Een foto uit de oude doos. Ik durf niet te zeggen of dit belisarius (noord-Kenia) of rapax (zuid-Kenia) betreft. In het prachtige Samburu kwamen veel noordelijke - droog habitat - soorten voor.

Van deze WP soort stond er nog geen foto in de DB Gallerij.

Niet omdat hij schaars is ofzo, maar de foto is wel aardig gelukt.

Weinig foto's trof ik van deze soort op het internet. Niet zo verwonderlijk eigenlijk, het is zo'n drab honeyguide. Maar deze liet zich wel mooi zien op de canopy walkway.

Als we nog tijd over hadden aan het eind van mijn Sichuan trip “vanuit een holarctisch perspectief” zouden we deze soort gaan proberen. In 2012 ontdekt, beschreven en gesplitst van Black-Throated Blue Flycatcher, mede door iemand waarmee ik meermaals gereisd heb. Er zijn maar drie plekken bekend waar je hem kan zien. Allemaal in China. De beste plek in noord China is afgesloten. Dan is er het bekende park Tangjiahe waar zoeken lastig is en deze plek die pas recent gevonden is. Na een hele ochtend zoeken en door de regen moeten stoppen hadden we onze focus verlegd naar Tangjiahe. Toen we net vertrokken waren daar naar toe, kreeg ikzelf een ingeving. “ zullen we nog een keer proberen langs een stukje weg wat we in de ochtend overgeslagen hebben?”. “Ach waarom niet”. We hadden genoeg tijd voor de rit naar Tangjiahe. Bij het uitstappen op die plek begon deze man zowaar meteen te zingen in het doorbrekende zonnetje. Een bonus hoogtepunt van de trip. In mijn optiek een vliegenvanger met een wel erg coole naam.

Een 'echte' White-bellied Storm Petrel. Maar een handje vol gezien tijdens de Atlantic Odyssey.

Twee van de smaakmakertjes gedurende het vertrek van het magische eiland Gough tijdens de Atlantic Odyssey: Grey-backed Storm Petrel en Gough (Black-bellied) Storm-Petrel.

Nog maar eens een plaatje uit China. Op onze laatste volle dag in het pandagebied kregen we deze prachtige groep Blood Pheasants als toegift. Nog mooier dan in het boekje! Nominaat aangeklikt, mag gewijzigd worden als het niet klopt.

Onze laatste namiddag in Yellowstone eindigde onvergetelijk toen we deze laplanduil in de bosrand zagen zitten.

De derde foto al van deze soort op de DB website, maar met iets meer pixels en dat leek me geen kwaad kunnen.

Op dezelfde plek als waar Max Berlijn hem 10 jaar geleden had, maar nu met Max van Waasdijk die vanuit zijn Paradise River Lodge leuke tripjes organiseert in Zuid-Afrika. Crake Road is bekend om de hoge kans op 'crakes'; vooral als na regen de weg half onder water staat kun je er je lol op. Ook rond de Zaagkuilsdrift Lodge iets verderop langs de weg maak je een goede kans om de soort leuk te zien. Een auto met 4-wielaandrijving is dan geen overbodige luxe...

Een van de meest bijzondere soorten in Noordoost India betreft deze 10 cm grote verschijning, welke ooit bekend stond als Spotted Wren-Babbler. Sinds 2014 weten dat de vogel echter niet gerelateerd is aan de Wren-Babblers, maar ook niet gerelateerd aan andere zangvogels en sindsdien doorgaat in een eigen monotypische familie, zie hier. Jan van der Laan en ik waren laat in het broedseizoen vanwege onze Gould's Shortwing ambities en verloren ook nog eens anderhalve dag van de vier dagen in het biotoop aan regen, dus we waren nogal verheugd op de laatste ochtend om deze skulker alsnog te kunnen zien.

Tijdens een 12-daagse trip naar Noordoost India van 2 mei t/m 14 mei 2024 was deze Gould's Shortwing een van de hoogtepunten. Deze soort komt begin mei terug van zijn overwinteringsgebied en broedt op grote hoogte (dit was op 4200 meter) in zg boulder fields, stroom van grote rotsblokken. De soort was volgens onze gids 6 dagen te laat en de ochtend van 12 mei was zo'n beetje onze laatste poging. Ineens hoorde we (Arjan Brenkman, Shashank Dalvi en ik) de ijle, hoge zang en na even zoeken zagen we er eentje op een rotsblok zitten! Hier ook sporen van Sneeuwluipaard, maar door opkomende mist werd ons zicht belemmerd.

Andere hoogtepunten tijdens deze reis waren Satyr Tragopan, Blyth's Tragopan, Bugun Liocichla, Blue-naped Pitta, Red-fronted & Blanford's Rosefinch, White-browed Tit-warbler, Large Blue Flycatcher, Black-headed Shrike-babbler, Sikkim Wedge-billed Babbler enz.

In Yellowstone NP goed te doen.

“Goooood morning Sichuan” (uitgesproken zoals in een gelijkende film mat de veel te vroeg overleden Robbin Williams) dacht ik bij mijzelf toen we vanmorgen een broedboom bereikte na een lange treinreis en een maar niet lijken te eindigende rit door de bergen langs en door Chinese “dorpen” en sloom rijdende vrachtwagens. Na twee trips waarop ik de soort niet zag maar er wel naar zocht dan eindelijk 6 vogels in een ietwat triest, als enige nestboom overgebleven in dit dorp. De plek moet vervaagd blijven vanwege het gevaar op eierroof. Het mannetje (oranje snavel) heeft zojuist ietwat vrouwonvriendelijk gepaard met het vrouwtje. Een filmpje daarvan zal ik nog wel eens op mijn insta plaatsen. Een zeer bedreigde soort die door Birdlife maar als Near Threatened is bestempeld maar in mijn optiek Endangered moet worden.

Flinke regen afgelopen week, en dat gecombineerd met stevige NW wind zorgde meteen voor enkele stelten die aan de grond gingen. Wandering Tattler is eentje die rond Tofino wel gemakkelijk vanop een walvisbootje gezien kan worden, maar zuidelijker rond Victoria wel echt bijzonder schaars op Vancouver Island, met slechts minder dan een handvol meldingen per jaar. Na toch jaren vogelen deze week eindelijk eentje exact op mijn local patch, waar ik hem al zo lang eens wilde. Topsoort, en voor mij (samen met Gray-tailed) het beste steltloper duo. 

Deze jongens (en meisjes) trekken momenteel weer vlot door hier aan de westkust van Vancouver Island. Maar behalve jullie wat amuseren met een leuk plaatje van deze toekomstige nieuwe NLer, meteen ook de vraag of jullie je mening willen geven over een andere vogel die in 2019 m.i. onterecht aanvaard werd als de tweede gewone Bontbek voor British Columbia. De vogel lijkt in een wat vreemd eerste zomerkleed, en inderdaad suggestief voor gewone, maar toch zijn er een aantal dingetjes die mij vreemd lijken. Meer commentaren laat ik voorlopig achterwege om jullie opinie niet te beinvloeden, je kan alle foto's vinden via onderstaande link. Commenten in het Engels mag maar moet niet!

https://media.ebird.org/catalog?taxonCode=corplo&mediaType=photo&sort=rating_rank_desc®ionCode=CA-BC&beginYear=2019&endYear=2024

De hel op aarde, dat moet de vuilnisbelt van Guwahati zijn in Noordoost India. Een gigantische berg vuilnis waarin kinderen, vergezeld van Greater Adjutants, op zoek zijn naar iets bruibaars. De stank en de hitte zijn ondraaglijk. De Adjutant meet rechtop 1,50 meter en de spanwijdte is 2,50. BirdLife International schat de populatie op 1.360-1.510 vogels en het aantal op deze vuilnisbelt is meestal c 500 vogels.

Ik verlangde al jaren naar het zien van een Point-tailed Palmcreeper ("by many considered the most attractive furnariid" volgens Ridgely).

Na diverse halfbakken pogingen dacht ik dat het ook deze trip weer niet ging lukken, maar op een voor mij totaal onverwachte plek (er was geen Mauritia-palm in de buurt) zei de gids dat hij er eentje gehoord had.

En daar zat-ie dan! Niet alleen was hij zo fraai als beloofd in de boeken, ook bleek hij zich onverwacht grappig te gedragen (zie foto). Het wachten meer dan waard.

Speciaal voor Lieven, haha! Deze kostte toch zeker een minuut langer om te zien te krijgen dan de vireo.

We hadden ongeveer vijf uur op Noronha: genoeg tijd om naar de Dois Irmãos-rotsen (buiten het Nationaal Park, dus geen kaart nodig) te wandelen, waar Brown Noddy, Black Noddy, White-tailed Tropicbird, Magnificent Frigatebird, Red-footed & Brown Booby rondvlogen. Hier zat ook de endemische skink. Toch altijd ietwat genant, vogels kijken op een strand. We zagen maar een paar Atlantic White Terns overvliegen. Verder Eared Dove, Koereiger, Huismus en als lokaal opmerkelijkste soorten Amerikaanse Grote Zilverreiger en Boerenzwaluw.

Helaas geen Red-billed Tropicbird (die lijkt iets makkelijker aan de zuidkant, waar wel een toegangskaart nodig is) of Ralreiger (de enige plek voor deze soort in Zuid-Amerika). Een lijst van 20 soorten lijkt te halen als je ook wat stranden aan de zuidkant af zou zoeken voor steltlopers.

De echte optimist moet in het najaar gaan, als je een kans maakt op een Palearctische dwaalgast: zo staat o.a. Kwartelkoning op de lijst.

Eén van de gelokaliseerde papegaaien in het nationaal park van Amazônia (de andere is de Golden Parakeet).

We misten hier vermoedelijk wel een paar soorten doordat onze chauffeur eerst de deur van de pick-up in het slot liet vallen (en we moesten wachten tot zijn zoon de reservesleutel kwam brengen) en twee dagen later de voor het starten van de auto noodzakelijke transponder in hoog gras kwijtraakte (en die vond hij pas de volgende dag terug)... Gelukkig gebeurde dit toevallig dicht bij het hoofdkantoor waar wifi is, anders was het nog wat lastiger geworden.

Met meer geluk dan wijsheid lukte mij de Rio Branco Gnatcatcher in Mitu, Colombia, maar ondanks veel inspanningen lukten Inambari en Guianan Gnatcatcher me niet. Deze vonden we pas op de zesde en laatste dag in Carajás, waar een flink stuk regenwoud een aantal imposante mijnen aan het oog onttrekt. De toegang wordt zéér strikt gecontroleerd en zonder lokale gids kom je er niet in.

Eindelijk! zou ik zeggen, na jaren zoeken en hopen op een spontane vondst van een trekker op een van de reizen eindelijk gelukt. Dit is namelijk een soort die makkelijk is in de zuidelijke US maar enkel op een moment dat je er verder niks te zoeken hebt (eind Mei tot in Juli). Ik dacht wederom een combitrip te maken met wat noord Mexico missers en dan deze als trekvogel tegen te komen, dus een week geboekt met Rene. Maandag aangekomen werd het al snel duidelijk dat het een slecht voorjaar bleek voor de soort als rustende trekker op Yucatan. Nagenoeg geen meldingen, met name in de hotspot Merida (stadsparken zijn daar migrant traps). De “ missers” lukte verder wel aardig dus niet heel erg getreurd. Dan maar eens een speciale trip plannen voor deze op een na missende Noord-Amerika soort (welke regulier zijn). Op de voormiddag van deze dag (26-04) vraag ik aan René, terwijl we naar een vogelplek rijden, of het eilandje Cozumel voor de kust van Playa de Carmen ook gevallen van Dickcissels kent. René vraagt mij om even op zijn telefoon in de auto op ebird te kijken of dat zo is. Inderdaad en zelfs een recente…wtf, @€&….van vanmorgen….door een waarnemer met de voornaam Elvis. René neemt meteen de eerste afslag en zet met volle vaart de tocht naar het zuiden in naar de ferry. Deze blijkt een maal per uur te gaan en duurt 45 min. Ik voel me alsof ik de boot naar Vlie moet halen..René belt ondertussen met deze Elvis en die verteld dat hij 8 vogels had om 09:00 in drie ingemetselde bomen op een druk plein bij de pier van de boot terwijl hij klanten ophaalde om soorten te gaan zien op dat eiland (2 endemen)…okay, proberen maar. Zo staan we om 15:00 de eerste boom te checken op een tjokvol plein met voornamelijk Amerikaanse toeristen die naast vertier ook opzoek zijn naar goedkope drugs, oxycodon pillen en fentaniel pleisters. Niets, alleen een Yellow-bellied Elaenia (standvogel), tweede boom leeg alleen een Green-breasted Mango (hummer), derde boom (ik was al klaar en had het opgegeven, dit is gekkenwerk op deze plek)..bovenin, 3 DICKCISSELS…ze bestaan echt!! 🥳🍾. Tien minuten kunnen we genieten terwijl de toeristen heel raar staan te kijken naar een zot die doet of we de WK finale voetbal aan het winnen zijn. Hierna vliegen de vogels naar een ruigte die onzichtbaar is door een betonnen omheining van een gesloopt gebouw. Ik kan het nog steeds niet geloven….

De Chestnut-headed Nunlet werd een paar jaar geleden herontdekt tijdens Purperzwaluwtellingen op Lago Manucupuru. Hij is vorig jaar door enkelen getwitcht voordat de Amazone een historisch lage stand bereikte en de várzea waar het enig bekende paar zich bevindt niet meer met een boot bereikbaar was. Het kostte nu een paar minuten om ze na 45 minuten varen te zien. Het habitat lijkt rijkelijk beschikbaar, dus hopelijk vindt men er meer. Verrassend genoeg zat hier, hoewel noordelijk van de Amazone, Peruvian Warbling Antbird.

(De vreugde werd ietwat getemperd doordat een reisgenoot een allergische reactie op mierenbeten vertoonde en we hem zo snel mogelijk naar een ziekenhuis moesten krijgen).

Tijdens onze laatste Colombia trip (Inge en Dick Meijer, Bert de Jong en ondergetekende) kregen we te horen dat op een plek van de Antioqiua Brushfinch (Atlapetes blancae) ook een mogelijk nieuwe antpitta te zien was.

De vogel lijkt veel op de Brown-banded Antpitta (Grallaria milleri), maar het geluid wijkt sterk af. Er is inmiddels DNA verzameld en het geluid wordt verder onderzocht. Op het Internet kan ik er nog niets over vinden.

De vogel liet zich in het laatste licht fantastisch bekijken.

Dit paartje liet zich kortstondig even goed zien. Het verschil tussen de geslachten is hier duidelijk te zien. Het mannetje heeft een roze voorhoofd en het vrouwtje een rode. 

Afgelopen week een spectaculaire fall meegemaakt op Vancouver Island van deze soort. Blijft mijn favoriete huis-, tuin- en keuken-soort, al heb ik ze sinds ik verhuisd ben niet meer zo regelmatig in de tuin. Gelukkig zorgen deze events ervoor dat je ze vaak erg mooi te zien krijgt, hier bijvoorbeeld zoekend naar voedsel in het opgedroogd zeewier. 

Ik zie honderden/duizenden Varied Thrushes per jaar, maar heb nog nooit een 'witte vorm' gezien, zoals het eerste geval ooit in Cornwall. Bizar dat dit effectief in de WP terecht kwam, terwijl dat een bijzonder zeldzame kleurvarieteit is. 

Last but not least nog even klagen (weeral - sorry!) op het feit dat je enkel met ondersoort kan invoeren, en gezien zowat alle 4 (illustere, niet identificeerbare) ondersoorten van Varied Thrush overwinteren op Vancouver Island, dus eigenlijk incorrect dat ik hem hier te goedertrouw op nominaat invoer. Bijzonder inefficient zoeken ook, 4 verschillende zoekopdrachten nu terwijl je gewoon foto's van Varied Thrush wil bekijken!

Als het goed is gewoon een eerstejaars vogel, of wat de americanen nog wel eens "after-hatch-year".

Via: https://www.migrationresearch.org/mbo/id/coye.html

Echter wel meer grijs op de kop en een soort lichtere wbs. Verder ook iets geler op de staartveren. 

Ocellated Turkey is een echte specialiteit van Yucatán. Net iets buiten het bereik van de reguliere strandplekken is dit toch echt wel een vogel die de moeite waard is om een blokje om te rijden. Dat biedt meteen de gelegenheid om de meest interessante Mayastad van Mexico te bezoeken: Calakmul! In alles groter en indrukwekkender dan Chichén Itzá, met maar een fractie van de bezoekers. Ik had eindelijk tijd om wat foto's bij elkaar te zetten en er een verhaal over te schrijven. Meer op mijn website.

Een paar uurtjes midden overdag op Fernando de Noronha zweten is meer dan voldoende om de twee endemen te zien.

De vireo is werkelijk overal te horen, de elenia is iets minder opvallend.

Deze gaf een fraaie fly-by.

Op mijn 'jongens er zit hier een soort tapuit' (zo goed herken ik de soorten) werd niet zo gereageerd.

Na het zien van de foto hadden ze spijt.

Tijdens een pelagic vanuit Barra de Navidad waren Black Storm Petrel en Least Storm Petrel onze target soorten. Ongeveer 10 Black en een 20-tal Least Storm Petrels waargenomen. Om vanuit een klein bootje waarop we met 5 man zaten en een niet bepaald vlakke zee was het nogal een uitdaging om een plaatje van deze soorten te maken. 99 procent van de opnames was absoluut bagger maar toch nog een enkel acceptabel plaatje kunnen schieten. Hier is de lange en duidelijk gevorkte staart van de Black Storm Petrel goed te zien. Ze zijn groter, vliegen langzamer en met meer glijpauzes dan Least Storm Petrel.

De mangroves nabij San Blas is een goede locatie om deze ral waar te nemen. 

Tijdens een vorige trip in 2001 had ik deze uil ook al gevonden maar nu een plaatje kunnen maken. De poort aan de voet van de heuvel gaat wel om 9 uur 's avonds dicht voor auto's dus je moet deze soort wel voor die tijd vinden. Lukte om 10 voor negen.

Als er ergens nog een de splitschaar in gaat is het misschien deze soort wel? HBW onderscheid 3 of 4 groepen en als je ziet hoe verschillend die er uit zien kan je eigenlijk niet geloven dat het allemaal een soort is. Ik zag op mijn noord Mexico reisjes alleen taxa van de “Stripe-Crowned” groep. Deze soort duikt regelmatig op in de zuidelijke US en ik neem aan met ex. Van deze zelfde groep?

Deze gors is toch wel een van de fraaiere endemen van Mexico,

Terwijl ik een bakje koffie dronk voor ons huisje in het Hala-Bala Wildlife Sanctuary kwam deze buulbuul voor me in een boompje zitten. In Thailand is dit een schaarse soort die alleen in het uiterste zuiden voorkomt. Dus een leuke 'koffiesoort'. 

Man. Chocó endeem. Chococito Escarlata op z'n Colombiaans.

Bijgaand het verslag van mijn noord-oost Mexicotrip van vorig jaar waarbij deze soort een van de highlights was.

Een van de vijf soorten nachtzwaluw die we (Teus en ik) goed te zien kregen op onze trip door Ghana. Met zo'n 425 soorten was het een zeer succesvolle trip.

Een karakteristieke Sparrow, endemisch in ZW Mexico.

Ook zo'n 'grote' vliegenvanger Max ...

Nieuwe wereld vliegenvangers zijn een prettige “nachtmerrie” . Voor de kleinere noordelijke soorten is er een goed boek maar voor de grotere (noordelijke) soorten is dat er nog niet echt. Deze foto maakte ik op een drukke ochtend toen ik meer bezig was met andere soorten. Ik heb hem thuis (zonder geluid, de beste ID methode) gedetermineerd. Een veel voorkomende soort samen met Ash-Throated Flycatcher. Iemand een ander idee?

Een keer per jaar probeer ik wat veldwerk to doen op een nieuw eiland met een nieuwe soort, want al het bycatch werk is alleen maar office werk (natuurlijk doe ik nog steeds het Whenua Hou diving petrel veldwerk, dus eigenlijk heb ik niets te klagen). Dit jaar bezocht ik de minder bekende Southern Buller's Albatross kolonie op Hautere | Solander om 20 satellite tags aan te brengen. Het gaat erg slecht met dit taxon en adult survival is nu <0.9 op de traditionele study colony (Tini Heke | Snares). Met het noordelijke taxon (platei) gaat het een stuk beter, waarschijnlijk omdat die niet in de Tasman foerageerd, waar veel bycatch plaats vind. We zullen er meer over leren in de komende paar maanden als deze rakkers met hun rugzakjes rond vliegen.

Deze endeem van West Mexico is niet altijd gemakkelijk te vinden.

Hier kwamen ze in de vroege ochtend een aantal keren mooi langs gevlogen.