Wereld-soorten

digiscoopplaatje van een soort die tot jaren geleden onmogelijk was ( mythische soort ) .  Heeft zich aangepast aan leven in oliepalm-plantages.  

In de 'klassieke' vogelroute van Madagaskar kom je onder andere in Ranomafana NP op 'slechts' 12 uur rijden van Antananarivo. Afhankelijk van de snelheid van de chauffeur en de kwaliteit van de wegen doe je er soms korter dan wel langer op. In ieder geval is het een prachtig park waarbij de nodige soorten gescoord kunnen worden. Een van de hoofdsoorten is de Brown Mesite welke met z'n twee broers een aparte familie vormen. Het kostte ons 3,5 dag om deze vogel te vinden.

Op onze allerlaatste ochtend in Ranomafana deden wij een ultieme poging om deze soort te vinden. Om 7 uur gingen wij met onze ticket op zak het park in naar een territorium van het afgelopen jaar van de Brown Mesite. Voor corona mocht je blijkbaar veel eerder het park in, maar dat is verboden door de directie van het park. Wij vonden het vervelend dat we niet met het eerste licht in het park konden zijn, maar voor ons zat er niets anders op dan om 7 uur het park in te gaan.  

Aangekomen op de plek besloten we te splitsen. Pieter en ik waren groep 1 en de gidsen groep 2. De afstand tussen elkaar was zo ongeveer 100 meter. Beide groepen met hun geluidsapparatuur probeerden we de vogel 'in te tapen'. Maar wat we ook probeerden er kwam nul reactie van onderaan de helling. Na een uur tapen kwamen we tot de conclusie dat deze vogel niet zou lukken. Toen we weer bij elkaar stonden en er even geen tape te horen was, hoorden we onderaan de helling hetzelfde geluid dat uit onze geluidsapparatuur kwam. Ons hart maakte een extra rondje om z'n as en in eerste instantie vroegen we ons af of we het wel goed gehoord hadden. Na een tweede keer zingen van de vogel kwam de vraag op of het ons zou lukken om de vogel te kunnen zien. De gidsen stelden ons gerust dat dit zou gaan lukken. Zij kenden de soort en de plek, maar zie dat maar is aan ons uit te leggen. Het plan was als volgt: de drie gidsen gingen met z'n drieën de helling af naar beneden om de vogel naar boven te 'drijven'. Pieter was in de veronderstelling dat hij mee ging naar beneden, maar dat wilden de gidsen niet dus stonden wij een beetje verdwaasd op het pad te wachten op hetgeen dat zou gaan komen. Na een kwartier waren de gidsen nog steeds niet 'boven' en dat maakte ons lichtelijk ongerust. Maar het kwam goed. Op een gegeven moment zagen we de drie gidsen weer naar boven komen met elk een paar meter tussen hen. Op deze manier hadden zij een 'sweep' gemaakt zodat zij de vogel naar boven konden drijven. Het was bijna niet te bevatten maar de vogel liep dus letterlijk voor hen uit en kwam uiteindelijk recht voor onze voeten terecht. Dit maak je alleen op Madagaskar mee. Met onze laatste targetsoort op zak werd het uiteindelijk een korte vogeldag en konden we genieten van een welverdiende middag rust.   

Toevallige wintergast op de "camping" van de Japanese Nightheron en ik post hem even omdat de soort niet in het DB fotoarchief staat. Dit is de andere optie die moet zijn overwogen bij de ontdekking van de Dark-sided Flycatcher van vandaag in Noorwegen? Is deze soort al eens gezien in de WP? Ik kon hem zo snel niet vinden in de Tarsiger database. Zelf heb ik ze ook veelvuldig in Azie en Siberie gezien en zelf een in Alaska.

De Taigavliegenvanger was de talrijkste doortrekker, samen met Dwerggors en Bladkoning, met enkele tientallen tot zelfs honderden vogels per dag. De Taigavliegenvanger vervangt de Kleine Vliegenvanger vanaf het Oeral gebergte naar het oosten. Beide soorten overwinteren in (onder andere) India. Op de foto zijn de geheel zwarte snavel en de contrasterende zwarte bovenstaartdekveren goed te zien.

Volgensmij stond deze nog niet in de lijst. 

In cultuurlandschap en oudere boomgaarden met veel epifyten. Deze vogel zat paarsgewijs in een flock met White-winged Tanager, Smoky-brown woodpecker en meerdere One-colored becards. 

We zagen meerdere keren Amoerroodpootvalken op de lijnen. Een heerlijke soort met een krankzinnig trekpatroon. In de WP een regelmatige doortrekker in Oman met in de kleine WP 22 waarnemingen in meerdere landen (Azoren, Kaap Verden, Spanje, UK, Faroer, Zweden, Hongarije, Roemenie, Oekraine, Cyprus, Italie, Griekenland, Georgie, Kuwait).

Aan het einde van onze Ecuador reis vorig jaar hadden wij (Pieter de Groot Boersma en ondergetekende) het idee gevat om naar Madagaskar te gaan in de zomer van 2023. De zomer is doorgaans niet de beste periode om de meeste endemen te zien, maar het is allemaal erg goed uitgepakt. Voor het zien van de Helmet Vanga moest ook een plan worden gesmeed want normaliter is deze in de maanden oktober en november eenvoudig op nest te vinden. Daaromheen moet je geluk hebben via het vinden van de Helmet Vanga in een flock. Pieter vond een verslag van K. Behrens (2020) op Cloudbirders die het park Marojejy had bezocht (Noordoosten van Madagaskar). In dit verslag is beschreven dat de Helmet Vanga redelijk eenvoudig te vinden is tussen kamp 1 en kamp 2 en op de ‘Waterfall trail’ van het Nationale Park Marojejy. Een andere optie is Masoala, maar deze plek is erg duur geworden en is lastig te bereiken. Een laatste optie is te gaan zoeken in Perinet (Andasibe) en dan te hopen dat er daar één wordt gevonden. Vanuit het verslag van D. van de Loock (2019) hadden wij gelezen dat zij 3,5 dag hadden rondgelopen voordat zij één Helmet Vanga hadden gezien. Zodoende bleek ons Marojejy de beste optie voor het vinden van de Helmet Vanga.

Zo gezegd zo gedaan. We hadden een vierdaagse bezoek gepland aan deze plek. Met een vlucht vanuit Tana naar Sambava werden we opgehaald door onze gids en chauffeur en bracht ons naar het Nationale Park. Dag 1 stond in het teken van het bereiken van Camp 1 waarbij 10 kilometer gelopen moest worden met een totale stijging van ongeveer 400 meter. Dag 1 was verder erg rustig qua vogels. Na een vermoeiende wandeling van ongeveer vier uur lopen, kwamen we aan het einde van de middag aan in Camp 1. We maakte nog een plan voor dag twee en gingen op tijd slapen.

Het einddoel van dag twee was het bereiken van Camp 2 en tussendoor zoeken naar de Helmet Vanga. De ochtend van dag twee verliep ongeveer zo: 

We hadden deze ochtend ontbijt om 5:00 uur omdat we met het eerste licht wilde vertrekken. Rond 6.00 uur was het net begonnen met licht te worden en stopte ook nog is de regen. Prettig om zonder regen te vogelen. We begonnen onze zoektocht vanuit Camp 1 en liepen we over ‘the Waterfall Trail’. Vóór 06.30 uur zagen we onze eerste Helmet Vanga. We liepen over deze trail en in de verte (+-200 meter) konden we een heuvelrug zien. Pieter zag de eerste en riep naar mij dat er eentje op de kale takken zat. Ik keek meteen met mijn verrekijker, maar ik zag de Helmet Vanga niet. Het bleek dat er drie porties van kale takken waren. Ik keek naar de verkeerde... Ik zag hem alleen wegvliegen. We probeerden de flock te onderscheppen en dat lukte binnen enkele minuten. Ik volgde Reece (gids) een beetje te snel met als gevolg dat ik op de grond viel. Geen tijd voor pijn. Reece vond de Helmet Vanga weer terug en hij zat in een boom vlakbij het pad. Opnieuw zag ik de vogel niet. Het waren of de vaardigheden van het uitleggen van de gids òf mijn vaardigheden op het gebied van vogels kijken, ik weet het niet. Het enige wat ik weet, is dat ik de vogel weer miste. Pieter had het idee gevat om de tape te gebruiken en dat werkte. De vogel ging nu stil zitten en met wat aanwijzingen zag ik hem nu wel. Voordat we een foto konden maken, was de Vanga alweer vertrokken. De vierde en laatste keer kwamen twee Helmet Vanga’s dichterbij en nu konden we een foto maken. Nog steeds in beweging, met een beslagen bril, verschillende takken in de weg en handmatig scherpstellen was het best lastig om een fatsoenlijke foto te krijgen, maar het is uiteindelijk allemaal gelukt. Wat een ervaring om onze eerste Helmet Vanga op deze manier te zien.

Euforisch vervolgde wij onze wandeling naar Camp 2. Dat wij de Helmet Vanga zo snel zouden zien, hadden we niet verwacht! Onderweg pakte we nog de Red-breasted Coua mee. In de namiddag (en de resterende dagen) stonden in het teken van het zoeken van de Scaly Ground Roller. Deze hebben we daar niet gezien, maar we vonden wel een Short-legged Ground Roller. Onze tweede voor de reis. Na een zit van 10 minuten besloot de vogel weg te vliegen. Of het allemaal nog niet genoeg was, hoorde we een Bernier's Vanga! Reece zag de vogel landen en na wat aanwijzingen konden we deze ook op de lijst bijschrijven. Wat een dag!

Dag 3 stond in het teken van het nogmaals vinden van de Helmet Vanga. Dat lukte opnieuw tussen Camp 1 en Camp 2. We vonden een paartje met een onvolwassen vogel wat later bleek dat het paartje was begonnen met het bouwen van een nest. We konden nu geruime tijd genieten van deze prachtige vogelsoort. De foto van deze upload is van dit moment. De vogel helemaal vrij krijgen op de foto is een utopie, maar ik ben blij met het resultaat. 

Dag 4 stond in het teken van het teruglopen van Camp 2 naar de ingang van het park. Onderweg pikte we nogmaals de Helmet Vanga mee, de fantastische Cuckoo-Roller en eveneens nogmaals de Bernier's Vanga. Zeiknat van de regen kwamen we na een wandeling van 5 uur weer aan in het hoofdgebouw van het Nationale park. 

Kortom, Marojejy is een prima alternatief voor het vinden van twee lastige Vanga soorten. En als bonus zit in dit park ook nog de Silky Sifaka (250 exemplaren van resterend in het wild). 

In de avondschemering zoefde deze groep, zonder enige aankondiging (ze maakten geen geluid, terwijl de meeste zandhoenders in vlucht dat wel doen), met grote snelheid langs ons heen. Droomsoort.

Enkele 100den meters voor de ingang van het Hala-Bala W.S. zat regelmatig een man Horsfields nachtzwaluw op de kabels. Geen zeldzame soort maar wel fijn om het te kunnen fotograferen met een nachtelijk sfeertje.  

Een algemene soort in de lelievijvers rondom Bangkok en bij momenten mooi te zien. Staat blijkbaar nog niet in de lijst, dus bij deze...

Een van die prachtige oostelijke gorzen die we op een van de laatste dagen van onze trip vonden.

Een verslag van onze trip dit voorjaar naar Mongolie is hier te lezen:

https://www.cloudbirders.com/be4/download?filename=HENDRIKS_Mongolia_0506_2023.pdf

Het is geweldig birden in Mongolië.

Op de eindeloze steppen zitten Amoerroodpootvalken op de lijnen, op weg naar zuidelijk Afrika. Duizenden Jufferkranen verzamelen zich, op weg naar de laatste verzamelplekken in Tibet, om vervolgens OVER de Himalaya te trekken naar India. In de schaarse begroeiing in het eindeloze landschap is het geweldig ‘bosjes kloppen’. De Goudlijsters die je opstoot schieten veel te snel langs je heen. Skulky Vale Lijsters laten zich met enig geduld geweldig zien en fotograferen. De bomen zitten vol met ‘klein spul’, zoals tientallen Brubo’s en Taiga Vliegen. Blako’s en Dwerggorzen zijn het talrijkst, met honderden vogels. Daartussen vinden we een Geelbrauwgors, enkele Witkopgorzen en Maskergorzen, enkele NoBo’s en Bruine Vliegen. Tevergeefs zoeken we (de hele reis) naar de Wilgengors, die ooit net zo talrijk was als de Dwerggors hier. De grote groepen in de overwinteringsgebieden zijn helaas een te makkelijk doelwit gebleken. Roodkeelnachtegalen verschijnen soms in beeld, wat altijd even schrikken is. Skulky Siberische Sprinkhaanzangers blijven lastig te zien. Op sommige dagen is er veel trek, met een continue stroom van overtrekkende SiBoPi’s, Blyth’s Piepers, Grote Piepers, Roodkeelpiepers, Citroenkwikken, Oosterse Gele Kwikken en clubjes lijsters (veelal Vale). Upland Buzzards en Monniksgieren zie je overal op de steppe met af en toe een Sakervalk. Mongoolse Leeuweriken zijn overal: een soort giga, rossige variant van de Kalanderleeuwerik. We bestuderen de recente splits Aziatische (grote) Kortteenleeuwerik en Mongoolse (kleine) Kortteenleeuwerik. In een bergachtig stuk zien we enkele Weidegorzen. In een wat natter stuk steppe vinden we enkele groepjes White-naped Cranes, Zwaanganzen en een handjevol late lopers, zoals Siberische Strandloper en Aziatische Goudplevier. De piek van de lopertrek ligt al ver achter ons (augustus).

In het westen van Mongolië is de Humes Blako de dominante phylo. Zwartkeellijsters komen goed door, net als Daurische Klauwieren, Bonte Tapuiten, Evermann’s Redstarts, Swinhoes Boszangers en diverse groepjes Pallas Rietgorzen. Siberische Boompiepers zijn hier vervangen door Boompiepers. In de Gobi steenwoestijn zien we ’s avonds groepen van honderden Steppehoenders vliegen. Overdag vinden we enkele malen vogels aan de grond van deze epische soort.

Terug naar hoofdstad Ulanbator zien we bij de Tuul rivier veel Azuurmezen, enkele groepjes nieuwsgierige Siberische Langstaartroodmussen (recente split) en de eerste Raddesen en Pallasjes, die wat later doortrekken. Daurische Kauwen zijn talrijk, maar Roodkeellijsters zijn echt overal. Vele honderden vliegen over en zitten in de bomen. Witkruinbuidelmezen roepen zacht en (oostelijke) Zwarte Wouwen bevolken in grote groepen de bomen. De eerste Blauwstaarten komen door en laten zich horen, maar moeilijk zien. We zien een vroege Bruine Lijster, die net als de Naumanns Lijster en Bergheggenmus laat doortrekken. In het najaar trekt alles verspreid door in aug-okt, terwijl het in het voorjaar meer geconcentreerd is in mei.

Naar verluid het 6e geval voor Mongolië van deze soort. Drie van de vier  ondersoorten zijn standvogel in Himalya en ZO-Azie. De laatste ondersoort is een trekvogel met broedgebied in NO China/Rusland en overwinteringsgebied 4000km zuidelijker in Z China en Vietnam.

1400 m alt. 

Ondanks minder opvallend kleed vaak duidelijk aanwezig in groepjes (2-10) in mixed-species flocks. 

Deze soort lijkt me toch een hele mooie kandidaat voor een eerste optreden in de WP (nog geen gevallen toch?) in deze epic atumn voor Amerikanen in de UK (en nu ook de Azoren)? 

Maar enkele gezien tijdens mijn vakantie maar deze kwam de eerste dag reeds pal boven onze hoofden gevlogen.

Er was een kleine influx van deze soort in de wateren bij Vancouver Island. Leuke bonus tijdens een whale watching excursie

Gave soort, we zagen er minimaal 5 op deze kleine rivier. Dit vrouwtje had twee jongen (als een fuut) op de rug. Hier nog wat plaatjes van de nog meer opvallende mannetjes. 

Tijdens een ochtendronde op het resort vonden we deze prachtige juveniele Aziatische kuifarend (Nisaetus nipalensis) behorende tot de nominaat N. n. nipalensis. 

Op basis van kleedkenmerken (o.a. licht witte tot bruinige borst doorlopend tot nek en kop met beginnende donkere bandering startend vanaf de flanken, kuifveren donker met witte top) lijkt het een 2e kj vogel wat mogelijk duidt op een recent broedgeval. 

Ondanks dat de status van de soort als 'niet bedreigd' wordt geacht (mede door de behoorlijk brede verspreiding (~India tot Japan)), zijn er geen duidelijke getallen bekend mbt aantallen. Echter, oude schattingen spreken van 6000-10.000 vogels maar de aantallen nemen af door habitat destructie en fragmentatie. De soort mag dus minstens zeer schaars genoemd worden en zeler op Langkawi waar gemiddeld slechts een handjevol waarnemingen per jaar zijn.

Er waren nog geen foto's van de soort, dus tevens een mooie toevoeging voor de site ;) 

Voor mij persoonlijk toch wel een hoogtepunt, met deze soort denk ik nu (tot weer een split of nieuwe ontdekking)  de laatste holarctische nieuwe wereld zanger te hebben gezien. Eerder op die ochtend zag ik Colima Warbler nieuw. Deze yellowthroat is best lastig en een van de weinige yellowthroats die volledig in droog gebied voorkomt.

De afbeelding in "Birds of Peru" is slecht, dus wat je precies moet verwachten is nogal onduidelijk. De "groene kap" waarnaar hij vernoemd is heeft hij in elk geval niet!

Tijdens mijn recente familiereis naar Thailand toch enkele vogeldagen kunnen inlassen, oa een dagje rond Bangkok. Daar een taxi gehuurd en naar een gebiedje met rijstvelden gereden net ten noorden van het vliegveld. Meerdere targets met als hoofddoel Spot-billed Pelican. Bijna aangekomen op de hotspot zag ik plots enkele pelikanen beginnen thermieken. Uiteindelijk zijn 15 vogels de lucht in gegaan. Wat een geluk want later niet meer gevonden. Wat er met de snavel van de vogel op de foto aan de hand is, is met niet duidelijk, ligt misschien gewoon in een rare plooi...

Lang naar al die foto’s gekeken van deze soort als meermalen per jaar voorkomende dwaalgast in de US. Dit voorjaar verzilverd aan de oostkust van Mexico. Niet echt algemeen daar, we zagen er 5 op een dag vogelen terwijl we zochten naar Jabiru. Er zijn 4 ondersoorten maar welke ondersoort in de US wordt gezien weet ik niet.

Half augustus heb ik een korte trip naar India gemaakt om baltsende Lesser Florican te zien. Deze soort stond altijd al hoog op mijn verlanglijst, maar toen er in korte tijd artikelen verschenen in BirdingASIA dat zowel de Great Indian Bustard, als de Lesser Florican bergafwaarts gaan, heb ik er werk van gemaakt. Helaas zijn de twee soorten nauwelijks te combineren op één trip omdat de Great Indian Bustard alleen in de droge winterperiode bezocht kan worden (in de natte tijd is Desert National Park dicht) en de Lesser Florican juist alleen gezien kan worden als hij baltst in de natte moessontijd. In 2019 zag ik al de Great Indian Bustard (minder dan 150 vogels in het wild). Dit jaar was ik succesvol met twee baltsende mannetjes Lesser Florican.

Met behulp van een lokale boer snel deze baltsende vogel gevonden in de omgeving van Ajmer, Rajasthan. De balts van de soort is spectaculair met een sprong in de lucht, vergezeld door een bijzondere roep. Deze vogel was alleen te zien als hij zijn balts uitvoerde en verdween dan weer in het hoge gras. De soort is nu Critically Endangerd en de aantallen hollen achteruit. Momenteel zijn er naar schatting nog minder dan 700 vogels over en de toekomst is uiterst somber omdat bescherming heel moeilijk is. Bedreigingen zijn talloos met onder andere verlies aan habitat (fragmentatie, overbegrazing, exotische vegetatie, droge moessonjaren), verstoring (zwerfhonden, mensen), pesticiden, stropen en elektriciteitsdraden. Daarnaast is nagenoeg onbekend waar de soort uithangt buiten de broedtijd.

Ik kon mijn trip nog combineren met andere soorten die (in deze regio) het makkelijkst in de regentijd te zien zijn zoals Rain Quail, Painted Francolin, White-naped Tit, Indian Pitta en de Endangered Finn’s Weaver. Voor Bristled Grassbird kwam ik helaas net iets te laat in het seizoen.

Vulnerable, met toenemende aantallen in Thailand. Het was de meest gehoorde en geziene neushoornvogel van mijn verblijf van 5 dagen in het park. Overnachten kan hier alleen met toestemming van het DNP (Department of National Parks). Men is hier niet erg happig op fotografen en vaak ook wel terecht. Misdragingen van sommige fotografen (wegknippen takken bij nest, verstoring etc.) heeft geleid tot het sluiten van diverse trails en een verbod om je verder dan 4m vanaf de weg in het woud te begeven. 
Naast de Rhinoceros Hornbills zag ik hier ook meerdere Bushy-crested Hornbills, Wreathed Hornbills en een Helmeted Hornbill. 

Hoewel de Red-crowned Barbet als Near threatened wordt beschouwd is het in Thailand een vrij zeldzame soort. In de uitgebreide veenmoerassen van Narathiwat is deze soort echter goed te horen en redelijk te zien. Juli-augustus is echter niet echt geschikt om hier vogels te kijken en het was er dus ook vrij rustig toen ik er was. Slechts een klein deel is toegankelijk met boardwalks. De Black Hornbill (eveneens zeldzaam in Thailand) liet zich soms vliegend zien en de Malaysian Blue Flycatcher (alleen op deze locatie in Thailand te vinden) liet zich één keer horen en heel vluchtig zien. Andere soorten die ik er zag waren o.a. White-chested Babbler en Fluffy-backed Tit-babbler en Ashy Tailorbird. Hoewel het er inmiddels vrij rustig is staat de provincie Narathiwat nog steeds met een negatief reisadvies op de lijst. Toe wij er waren werd er een ontploffing met een autobom gemeld waaruit blijkt dat die status wel terecht is. 

Een stevige vogel met een kleurenpalet dat 'Zuid-Amerika roept.' Zowel van ver in boomkruinen gezien als van dichtbij, in tuinen en struikpartijen.

Naar ik heb begrepen zijn de Rose-faceds zelden te zien, maar ze komen regelmatig snoepen van de kleine bananensoort in Amagusa.

Antpittas zijn schuwe vogels, maar op sommige plekken weten landeigenaren ze te lokken met wormen - your best bet to see them. Het is altijd spannend om te kijken of ze ook daadwerkelijk komen opdagen. Deze Equatorial liet zich goed zien.

Female

De Altai Snowcock kostte de nodige moeite op deze plek maar dit Moerassneeuwhoen liet zich fraai van dichtbij bekijken.

Eén van de twee recent "ontblokte" fazantensoorten op Borneo, die slechts de afgelopen paar jaar realistisch te doen is in Sabah, vrij kort na de herontdekking in de provincie.

Deze soort is nu vrij goed te doen vanuit een hide nabij Telupid: wij deden het als dagtrip tussen Gunung Kinabalu en Kinabatangan, met een chauffeur/gids van Endemic Guides. Op een zestal uur in de hide passeerde deze vogel vier keer om er een aantal minuten te foerageren, waarbij hij zich goed liet fotograferen. Tussendoor was hij soms poetsend/rustend te zien vlak naast de hide. Zowel de zang als de roep van minstens twee vogels waren doorheen de dag hoorbaar. Normaal gezien is fotografie vanuit een schuilhut niet mijn stijl vogels kijken, maar voor deze soort is het allicht de enige realistische manier om ze te zien te krijgen!

Online kwamen we een aantal verhalen tegen van mensen die hem op een hele dag wachten slechts een keer horen, en een tweede of zelfs derde dag nodig hadden voor ze hem te zien kregen, dus er is wel een beetje geluk nodig... 

Wrs 1e zomer vogel bij Jakarta Bay, Indonesië. Zelfde vogel als eerdere foto 

Wrs 1e zomer vogel bij Jakarta Bay, Indonesië (waar we heengingen voor Christmas Island Frigate bird die we ook zagen). Onze lokale gids Khaleb wees me op een belangrijk kenmerk op de ondervleugel, nl de smalle zwarte achterrand op de secondaries wat andere sterns uitsluit. 

Eerder dit jaar was er hier enige discussie over de nieuwe naam (was voorheen Short-tailed Finch). Ik moet zeggen dat die korte staart me niet opviel, in tegenstelling tot de indrukwekkende snavel! Ontdekt op een fraai muurtje niet al te ver van de weg (waar ik natuurlijk net naar teruggelopen was...) op zo'n 4500 m hoogte.

De lokatie is niet ver van de indrukwekkende goudmijnen bij La Rinconada (de hoogste bewoonde plaats ter wereld, die overigens niet aan de doorgaande weg ligt). De lokale (illegaal goud delvende?) bevolking vond eigenlijk dat we onze paspoorten moesten laten zien voor we hier rondliepen, maar echt vervelend werden ze niet.

Voor de tweede keer zwaar teleurgesteld door het missen van een Groene Bijeneter in Nederland val ik maar terug op onze waarneming in Azerbeidzjan ...

De eerste keer miste ik hem omdat ik niet weg kon van de zaak. Arnold Meijer was toen mijn collega en we mochten om de beurt weg als het druk was en die dag was Arnold de gelukkige en zat ik mij te verbijten !

Uit deze foto haal ik nog wat troost :-)). Deze Groene Bijeneter op de foto broedde gewoon in vlakke holen (zo'n 20 paar) langs een weg, naast een oprit van een woonhuis waar kinderen over de nesten heen aan het voetballen waren (ongelofelijk !)

Gefeliciteerd Benno met de mega-ontdekking en ik ben natuurlijk stik jaloers ...

Wallace’s Owlet-Nightjar is een flink lastige soort met een gefragmenteerde verspreiding in Papoea. Onze gids kende een plek in t bos bij Malagufuk, hét laagland regenwoud nabij Sorong, West-Papoea, een heel gave bonus voor de tour!

Tegenwoordig is deze soort (een van de 2 paradijsvogelsoorten op Waigeo) geweldig te fotograferen vanuit een hut met 2 verdiepingen. Ca 5 mannetjes baltsen in de vroege ochtend hoog in de bomen. De hut is gemaakt door lokale Papoea’s op hun eigen terrein die weer wat geld verdienen met onze komst. En op dat terrein zitten dan ook Hook-billed en Common Paradise Kingfishers, prima vertoeven!

Leuke combo vandaag tijdens het tellen toen er een juveniele kleine en grote geelpoot gezamelijk uit de lucht vielen. Ze stelden zich vervolgens op en vormden een educatieve oefening voor de vrijwilligers op onze bird observatory :). 

Ondanks dat deze soort in meerdere delen van Zuid-Amerika voorkomt, is hij nergens echt makkelijk te vinden. Tijdens mijn verblijf in Ecuador een poging gewaagd in het noorden van het land, en met succes. Wat een prachtig beest!

De Manu Road wordt op het moment geasfalteerd. Of dat nou zo'n goed idee is? Een in het kader van deze werkzaamheden losgewrikt rotsblok (ik gok dat het minstens een ton woog) miste ons rakelings bij de Cock-of-the-rock Lodge. Het was verder qua toeristen heel rustig op deze wereldberoemde weg.

Het bos is natuurlijk schitterend en ik had er nog best wat langer kunnen blijven. Vermoedelijk spreekt deze quetzal wat meer aan dan de toch echt heel snoezige Unadorned Flycatcher.

De Inambari-Tambopata Antwren is een onbeschreven taxon dat alleen bekend is uit een uithoek van Peru. Beide geslachten lijken sterk op de Ash-throated Antwren: het mannetje heeft echter een gelige buik. Helaas kreeg ik het vrouwtje niet op de foto.

Heerlijke soort, en een typische prairie verschijning. 

Die dag vonden we een groepje van 7 Siberische Kraanvogels ( 4 adult + 3 Juv.) in dit gebied. Geweldige dag omdat we die dag maar liefst 5 soorten kraanvogels zagen. 

Een erg schaarse grutto, maar hier en daar op trek wel vlot te zien in Noord Amerika.