Voor de statistieken

Oldeholtpade, donderdag 13 maart 2025: Provençaalse grasmus.

‘’Zullen we toch even eerst een rondje op het land doen, voor de heikikkers is het nu veel te koud en te bewolkt’’. En zo begonnen Freddie en ikzelf aan ons zoveelste rondje over het terrein. De ijsvogels zijn inmiddels weer zeer actief bij het nest en mogelijk al begonnen met de eileg dus zo’n rondje levert altijd wel een paar leuke waarnemingen op. Nu kan je hier echt van alles verwachten en heb ik er ook al genoeg leuke soorten gezien, maar deze zag ik niet aankomen. Halverwege het terrein zit er plots een vogel voor ons in het riet. Ik had alleen mijn camera bij mij, maar voordat ik kon richten was de vogel gevlogen. Gelukkig dook hij weer op in een wilg en daar kreeg ik de vogel wel op de foto. Wat even leek op een roodborst (die ik meestal op die plek zie) bleek een gek klein propje met een enorme staart. Een grasmus, maar dan een van het zuidelijke type! Ik ken deze soorten wel uit Spanje maar moest even opfrissen welke dit was. Het bleek een provençaalse grasmus. Wat een soort! Hoe is het mogelijk dat we die hier aantreffen. Ik bel meteen met Marchel Stienstra aangezien ik weet dat hij en een paar andere Friese vogelmaten van mij deze soort vast graag willen zien. Temeer omdat een snelle zoekactie op internet al aangaf dat dit de eerste voor Friesland moest zijn. En inderdaad, de heren waren meteen wild enthousiast. Omdat ik mijn ijsvogel, waterhoen, waterral en andere fraaie soorten hier niet wil verstoren, wilde ik dit verder niet aan de grote klok hangen. Het had een behoorlijke stroom mensen kunnen opleveren wat het gebied en de omgeving niet ten goede was gekomen. Ik besloot de hele dag te blijven, de vogel te volgen en op deze manier een klein gezelschap fanatieke Friese vogelaars gelukkig kon maken. Al viel dat nog niet mee. Nog nooit heb ik een vogel gezien die zo stiekem was als deze. Hij zat vrijwel continu op de grond tussen de pitrus en liet zich gemiddeld elk half uur een 10 seconden zien. In dat half uur was de vogel soms 50 meter verder gekropen zonder dat we daar iets van meekregen. Ik prijs me dan ook zeer gelukkig met de foto’s die ik heb kunnen maken want ik heb eigenlijk maar een echte kans gehad in de 5 dagen dat de vogel uiteindelijk op mijn land verbleef. Wat een rondje van een kwartier moest worden werd een hele dag op het land. Aan het einde van de dag was ik compleet gesloopt, maar dat was het meer dan waard! Mijn soort van 2025 heb ik hiermee denk ik wel gevonden. De vogel is na 5 dagen gevlogen maar gelukkig hebben we de foto’s nog.