In de 'klassieke' vogelroute van Madagaskar kom je onder andere in Ranomafana NP op 'slechts' 12 uur rijden van Antananarivo. Afhankelijk van de snelheid van de chauffeur en de kwaliteit van de wegen doe je er soms korter dan wel langer op. In ieder geval is het een prachtig park waarbij de nodige soorten gescoord kunnen worden. Een van de hoofdsoorten is de Brown Mesite welke met z'n twee broers een aparte familie vormen. Het kostte ons 3,5 dag om deze vogel te vinden.

Op onze allerlaatste ochtend in Ranomafana deden wij een ultieme poging om deze soort te vinden. Om 7 uur gingen wij met onze ticket op zak het park in naar een territorium van het afgelopen jaar van de Brown Mesite. Voor corona mocht je blijkbaar veel eerder het park in, maar dat is verboden door de directie van het park. Wij vonden het vervelend dat we niet met het eerste licht in het park konden zijn, maar voor ons zat er niets anders op dan om 7 uur het park in te gaan.  

Aangekomen op de plek besloten we te splitsen. Pieter en ik waren groep 1 en de gidsen groep 2. De afstand tussen elkaar was zo ongeveer 100 meter. Beide groepen met hun geluidsapparatuur probeerden we de vogel 'in te tapen'. Maar wat we ook probeerden er kwam nul reactie van onderaan de helling. Na een uur tapen kwamen we tot de conclusie dat deze vogel niet zou lukken. Toen we weer bij elkaar stonden en er even geen tape te horen was, hoorden we onderaan de helling hetzelfde geluid dat uit onze geluidsapparatuur kwam. Ons hart maakte een extra rondje om z'n as en in eerste instantie vroegen we ons af of we het wel goed gehoord hadden. Na een tweede keer zingen van de vogel kwam de vraag op of het ons zou lukken om de vogel te kunnen zien. De gidsen stelden ons gerust dat dit zou gaan lukken. Zij kenden de soort en de plek, maar zie dat maar is aan ons uit te leggen. Het plan was als volgt: de drie gidsen gingen met z'n drieën de helling af naar beneden om de vogel naar boven te 'drijven'. Pieter was in de veronderstelling dat hij mee ging naar beneden, maar dat wilden de gidsen niet dus stonden wij een beetje verdwaasd op het pad te wachten op hetgeen dat zou gaan komen. Na een kwartier waren de gidsen nog steeds niet 'boven' en dat maakte ons lichtelijk ongerust. Maar het kwam goed. Op een gegeven moment zagen we de drie gidsen weer naar boven komen met elk een paar meter tussen hen. Op deze manier hadden zij een 'sweep' gemaakt zodat zij de vogel naar boven konden drijven. Het was bijna niet te bevatten maar de vogel liep dus letterlijk voor hen uit en kwam uiteindelijk recht voor onze voeten terecht. Dit maak je alleen op Madagaskar mee. Met onze laatste targetsoort op zak werd het uiteindelijk een korte vogeldag en konden we genieten van een welverdiende middag rust.